TERAPIA OKLUZJI

Generał

Zostało naukowo udowodnione, że odchylenia w pozycji zgryzu o 0,1 mm mogą zakłócić działanie aparatu do żucia, powodując jego chrupanie.

Udowodniono naukowo, że dostrzegane są odchylenia zgryzu (pozycji zgryzu) 0,01 mm, odchylenia 0,1 mm mogą zakłócać pracę aparatu żującego w taki sposób, że dochodzi do bruksizmu (chrupania). Odchylenia te prowadzą do tego, że chcemy podczas snu „zgrzytać” lub zredukować niepokojący punkt zębami przeciwstawnymi. Tworzy to niezwykle duże siły rzędu 200-300 kilopond. Zaburzenia zgryzu mogą być spowodowane anomaliami zębów, anomaliami liczby zębów, przemieszczeniami lub zabiegami naprawczymi, ortodontycznymi i chirurgicznymi.

diagnoza

Najpierw liczone są zęby. Zęby, które nie zostały wymienione, stanowią zwykle zaburzenie zgryzu, które mogą wyrosnąć z kości bez podparcia i tym samym wydłużać się, przechylać się lub przemieszczać.
Następnie ocenia się uzębienie: sprawdza się zgryz górny, czy wszystkie zęby stykają się i czy szczęka oferuje wystarczająco dużo miejsca na zęby. Kontakty ocenia się później: najpierw statyczne (tj. Bez ruchu żuchwy) i dynamiczne (w ruchu).
Są one rejestrowane różnymi kolorami za pomocą tak zwanego papieru okluzyjnego. Często pomocne jest wykonanie tynku modelowego. Modele te są zamontowane w artykulatorze (urządzeniu do naśladowania ruchów żuchwy). W ten sposób styki wstępne są znacznie łatwiejsze do zaobserwowania. Planowanie dalszej terapii ma sens dopiero po takiej instrumentalnej analizie.

terapia

Podczas terapii i oceny należy przestrzegać kilku zasad:

Jeśli to możliwe, siekacze nie powinny się stykać

Podczas przesuwania dolnej szczęki w prawo i w lewo tylko kły powinny się stykać

Pod koniec ruchu paszowego tylko kły górne powinny dotykać pierwszych przedtrzonowców żuchwy

„Zgryz prawy nie jest zgryzem” oznacza, że w pozycji spoczynkowej zęby żuchwy nie mają kontaktu z zębami górnej szczęki, ponieważ nieświadomie zachowywany jest dystans.

Terapia okluzji musi być indywidualnie dostosowana do każdego pacjenta i jego pozycji wyjściowej.

U pacjentów bezobjawowych, którzy szlifują, proste uzupełnienia można dostosować do istniejącego uzębienia. Nieco bardziej skomplikowane środki, takie jak Wszczepianie wymaga analizy kształtu i funkcji. Musi być wykonany przy użyciu wymienionego wyżej artykulatora. Często wymagane jest podniesienie zgryzu. Zapewniają to najpierw korony tymczasowe, które są nieco „za wysokie”. Obserwuje się, czy u pacjenta nie występują objawy. Dopiero wtedy cementuje się ostateczne korony.

Po intensywnej obróbce często konieczne jest dokładne szlifowanie. Pacjentom tym podaje się szynę, która z jednej strony chroni mięśnie i stawy przed dużymi siłami, az drugiej strony chroni zęby i wypełnienia przed złamaniami.
Szyna może również kompensować styki zakłócające. Zalecana jest następująca procedura: pacjenci powinni założyć szynę do snu. W ten sposób korekty szlifowania można wykonywać w stanie odprężonym. Odbywa się to w określonych odstępach czasu, aż pacjent może przyjąć ugryzienie bezpośrednio po zdjęciu szyny rano.

Celem tej terapii jest tzw. Okluzja centryczna: zęby dolnej szczęki powinny mieć maksymalny wielopunktowy kontakt z zębami górnej szczęki.