Stawy

Synonimy

Głowa stawu, panewka stawu, ruchomość stawu,

Medyczny: Articulatio

Język angielski: połączenie

Rysuj kształty stawów

1. Przegub kątowy koła
   = Przegub obrotowy
   (np. staw kolanowy)
2. Siodło
   (np. staw siodełka kciuka)
3. Przegub kulowy
   (np. staw barkowy,
   Staw biodrowy)
4. Złącze zawiasowe
   (np. staw łokciowy)
5. Przegub koła
   = Przegub obrotowy
   (np. stawy szprychowo-łokciowe)
6. Jajko (bez ilustracji)
   podobny do przegubu kulowego,
   tylko dwuosiowy
   (np. proksymalny nadgarstek)
   
   Stawy jednoosiowe -
   Przegub zawiasowy i przegub koła
   Stawy dwuosiowe -
   Przegub kątowy koła, siodełko
   i pieczeń jajeczna
   Połączenie trójosiowe - Przegub kulowy

Przegląd wszystkich zdjęć Dr-Gumperta można znaleźć pod adresem: ilustracje medyczne

Spotkanie z Dr.?

Chętnie Ci doradzę!

Kim jestem?
Nazywam się dr. Nicolas Gumpert. Jestem specjalistą w dziedzinie ortopedii i założycielem i pracuję jako ortopeda w Lumedis.
Różne programy telewizyjne i prasa regularnie donoszą o mojej pracy. W telewizji HR można mnie oglądać na żywo co 6 tygodni w „Hallo Hessen”.
Ale teraz wystarczy ;-)

Aby móc skutecznie leczyć w ortopedii, wymagane jest dokładne badanie, diagnoza i wywiad lekarski.
Szczególnie w naszym ekonomicznym świecie brakuje czasu, aby dokładnie zrozumieć złożone schorzenia ortopedii, a tym samym rozpocząć ukierunkowane leczenie.
Nie chcę dołączyć do grona „szybkich wyrywaczy noży”.
Celem wszystkich zabiegów jest leczenie bez operacji.

To, która terapia daje najlepsze rezultaty w dłuższej perspektywie, można określić tylko po zapoznaniu się ze wszystkimi informacjami (Badanie, prześwietlenie, USG, MRI itp.) podlegać ocenie.

Znajdziesz mnie:

• Lumedis - chirurdzy ortopedzi
  Kaiserstrasse 14
  60311 Frankfurt nad Menem

Tutaj możesz umówić się na spotkanie.
Niestety obecnie można umówić się tylko na wizytę u prywatnych ubezpieczycieli zdrowotnych. Mam nadzieję na twoje zrozumienie!
Aby uzyskać więcej informacji o sobie, zobacz Lumedis - ortopedzi.

Rodzaje połączeń

Połączenia są podzielone na rzeczywiste połączenia (Diarthrosis) i fałszywe stawy (Synartrosy). Prawdziwe połączenia są oddzielone od siebie wspólną przestrzenią. Jeśli brakuje przestrzeni stawowej i jest wypełniona tkanką wypełniającą, nazywa się to stawem sztucznym.
W przypadku fałszywych połączeń między

1. banded (Syndesmoses),
2. chrzęstny (Synchondroses) i
3. kościsty (Synostozy) zróżnicowane.

Fałszywe stawy

Sztuczne stawy (Synartrosy) zwykle pozwalają tylko na niewielki ruch, chociaż zależy to od rodzaju tkaniny wypełniającej. Stawy więzadłowe poddawane są naprężeniom, a chrzęstne naciskowi. Sztuczne stawy kostne powstają tylko w wyniku ciągłego ruchu podczas kostnienia (Synostoza) zapobiec.

1. W fałszywych stawach przypominających opaski (Syndesmoses) dwie kości są połączone ciasną, włóknistą kolagenem tkanką łączną, a rzadko również elastyczną tkanką łączną.
   Należą do nich błony międzykostne między przedramieniem a kośćmi podudzia (Membranae interossea antebrachii et cruris), aparat więzadłowy dalszego stawu strzałkowego piszczeli (Syndesmosis tibiofibularis) oraz połączenia więzadłowe kręgosłupa.
   Błony tkanki łącznej pomiędzy kościami czaszki noworodka (Fontanelles) są również wśród Syndesmoses.
2. W przypadku sztucznych stawów chrzęstnych (Synchondroses) tkanka pośrednia składa się z chrząstki stawowej (chrząstka szklista). Należą do nich połączenie między kością Pocisk i Epifiza młodzieńczej kości długiej, dawnych połączeń między częściami kostnymi kości biodrowej a chrząstką żebrową między żebrami a mostkiem. Obejmuje również krążek międzykręgowy i spojenie łonowe.
3. W sztucznych stawach kostnych poszczególne kości są połączone wtórnie masą kostną. Należą do nich skostniały sacrum (Kość krzyżowa), kości biodrowej (Miednica os), a także skostniałe płytki nasadowe kości długich u dorosłych.

Prawdziwe stawy

Wszystkie prawdziwe stawy składają się z dwóch kości, których powierzchnie stawowe (Facja stawowa) pokryte są szklistą chrząstką stawową. Warstwa ta różni się grubością między poszczególnymi spoinami i jest zależna od obciążenia mechanicznego.
Chrząstka stawowa szklista jest zwykle niebieskawo-mleczna. Ze względu na brak błony chrzęstnej (Ochrzęstna) ma zmniejszoną zdolność do regeneracji, a także jest odżywiany tylko przez dyfuzję i konwekcję przez płyn maziowy. W ten sposób chrząstka staje się cieńsza poprzez ładowanie i rozładowywanie w obszarach obciążonych, a po odciążeniu wchłania płyn maziowy jak gąbka. W chrząstce stawowej szklistej wyróżnia się cztery strefy w kierunku kości.

4 strefy chrząstki stawowej szklistej:

1. Strefa 1 to styczna strefa włókien. Jego głównym celem jest zmniejszenie sił ścinających i tarcia.
2. Strefa przejściowa to strefa 2,
3. strefa promieniowa to trzecia strefa, która jest strefą separacji między niezmineralizowaną i zmineralizowaną chrząstką.
4. Czwarta strefa to faza mineralizacji, która tworzy przejście między kością a chrząstką.

Przestrzeń stawowa lub jama stawowa znajduje się między dwoma partnerami stawowymi. Jama stawowa to część torebki stawowej, w której obaj partnerzy stawu nie mają już bezpośredniego kontaktu ze sobą. Kształt jamy stawowej zmienia się wraz z ruchem stawu.
To jest z płynem maziowym (Płyn maziowy), który z jednej strony odpowiada za odżywianie chrząstki stawowej, z drugiej zaś absorbuje naprężenia mechaniczne. Staw jest otoczony torebką stawową. Ta membrana składa się z dwóch części,

1. membrana fibrosa i
2. Błona maziowa.

Plik Membrana fibrosa składa się ze zwartej, włóknistej kolagenem tkanki łącznej, która znajduje się w okostnej (Okostna) odpowiednich kości zajętych w stawie. W wielu stawach Membrana fibrosa przez wewnętrzne struktury przypominające wstęgę (Ligg. capsularia) wzmocniony. Odpowiadają za stabilność i prowadzenie stawów.

cechy szczególne

W przypadku niektórych połączeń w stawie znajdują się również struktury (struktury śródstawowe) z przodu.
Łąkotki stawowe to sierpowate struktury, które w przekroju mają kształt klina, występują tylko w stawie kolanowym. Składają się z gęstej kolagenowej tkanki łącznej i chrząstki włóknistej. Służą do kompensacji nieprawidłowego dopasowania partnerów stawowych i zmniejszenia obciążenia uciskającego chrząstkę stawową.
Dysk stawowy mają kształt dysku i są częściowo wykonane z tkanki łącznej, częściowo z chrząstki włóknistej. Dzielą staw na dwie oddzielne komory i zmniejszają nacisk na włóknistą chrząstkę.
Występują w stawie skroniowo-żuchwowym, w stawie obojczykowym oraz w nadgarstku przy tułowiu.

Wspólne usta

Wspólne usta (Labra articularia) stawów to klinowate złogi na krawędziach kostnych panewek stawu biodrowego i barkowego. Składają się głównie z chrząstki włóknistej i są połączone z tkanką łączną na zewnątrz torebki stawowej. Wargi stawowe powiększają powierzchnie stawowe. Więzadła śródstawowe są również znane jako więzadła wewnątrztorebkowe, występują w stawie kolanowym i biodrowym i mają różne funkcje. Podczas gdy więzadła krzyżowe (patrz także zerwanie więzadła krzyżowego) (Ligg. cruciata) wykonują głównie mechaniczne zadanie w kolanie, opasce głowy kości udowej (Lig. Capitis femoris) jako więzadło naczyniowe do odżywiania głowy kości udowej. Składają się z ciasnej, unaczynionej tkanki łącznej i są przykryte częściami błony maziowej.

Wspólna mobilność

Zachowanie stawów podczas ruchu mierzy się za pomocą teorii ruchu (kinematyka) opisane.
Każdy ruch w stawie wywodzi się z dwóch podstawowych ruchów i dlatego jest zawsze złożonym ruchem złożonym.

Z jednej strony jest:

1. Ruch ślizgowy lub ślizgowy stawów (Ruch translacyjny), z drugiej strony
2. Ruch obrotowy stawów (Ruch obrotowy).

Podczas przesuwania lub przesuwania ciało porusza się po linii prostej lub po dowolnej zakrzywionej krzywej w przestrzeni. Tutaj ciało się nie obraca, więc wszystkie punkty ciała wykonują ten sam ruch. Ruch może odbywać się wzdłuż trzech osi przestrzennych. Mówi się tutaj o trzech stopniach swobody ruchu przemieszczania. Jeśli jeden lub dwa główne kierunki są zablokowane w połączeniu, liczba możliwych kierunków ruchu jest ograniczona.

Kiedy przeguby się obracają, korpus stawu obraca się wokół osi lub punktu środkowego. Punkt obrotu może znajdować się wewnątrz lub na zewnątrz złącza. Tutaj również możliwe są trzy stopnie swobody. Podczas ruchów obrotowych powierzchnie złącza mogą się ślizgać lub staczać się, przy czym zwykle ma miejsce połączenie toczenia i ślizgania.
Kiedy ciało stawu porusza się po powierzchni stawu wraz z ruchem wzmocnienia osi, mówi się o toczeniu się. Jeśli jednak ciało obraca się, nie zyskując ruchu na swojej osi, ale uzyskując ruch na swojej powierzchni, następuje poślizg.

Staw barkowy

• Zgięcie 170 °
• Przedłużenie 40 °
• Podejdź do 30 °
• Rozprzestrzenianie się 160 °
• Obrót do wewnątrz o 70 °
• Obrót na zewnątrz o 60 °

Staw łokciowy

• Zgięcie 150 °
• Przedłużenie 10 °

nadgarstek

• Zgięcie 60 °
• Przedłużenie 40 °
• Podejście 30 ° (kierunek promieniowy)
• Rozprzestrzenianie się 40 ° (odchylenie łokciowe)
• Obrót do wewnątrz o 90 ° (pronacja)
• Odchylenie na zewnątrz 90 ° (supinacja)

Stawy palców

• Zgięcie 90 °
• Przedłużenie 0 °

staw biodrowy

• Zgięcie 140 °
• Przedłużenie 10 °
• Podejdź do 30 °
• Rozprzestrzenianie się 50 °
• Obrót do wewnątrz o 50 °
• Obrót na zewnątrz o 40 °

Staw kolanowy

• Zgięcie 150 °
• Przedłużenie 10 °
• Obrót do wewnątrz o 10 °
• Obrót na zewnątrz o 40 °

Górna kostka

• Zgięcie 50 °
• Przedłużenie 30 °

Dolna kostka

• Obrót do wewnątrz 20 ° (inwersja)
• Obrót na zewnątrz o 10 ° (wywinięcie)

Powitanie stawu śródstopno-paliczkowego palca

• Zgięcie 45 °
• Przedłużenie 70 °

Obręczy barkowej

• Podnieś 40 °
• Pociągnij w dół o 10 °
• Pociągnij do przodu o 30 °
• odciągnąć o 25 °

Przegląd wszystkich ważnych połączeń

Staw barkowy

Plik Staw barkowy (Łac. Articulatio humeri) pochodzi z najwyższej części Humerus, zwany także głową kości ramiennej (łac.Caput humeri) i stawem stawowym Łopatka (Łac. Łopatka), również Cavitas glenoidalis. To jest to najbardziej zwinny ale także w tym samym czasie najbardziej wrażliwe Staw ludzkiego ciała.
Ale skąd tak duża ruchomość naszego stawu barkowego? Plik Powierzchnia stawowa z Głowa kości ramiennej jest około trzy do czterech razy większa niż powierzchnia stawowa Łopatka. Ta wyraźna dysproporcja zapewnia dużą swobodę ruchów.
Jednocześnie jednak maleje stabilnośćponieważ nie ma mocnego, kościstego przewodnika. Więc nie jest to zaskakujące 45% wszystko Dyslokacje (Zwichnięcie stawu) spada na ramię.

Z systematycznego punktu widzenia staw barkowy jest jednym z Przeguby kulowe. Nazwa pochodzi od prawie kulistego kształtu głowy kości ramiennej. Ramię jest typowym przedstawicielem tego typu stawu trzy stopnie swobodyczyli sześć możliwych kierunków ruchu.
Oprócz zaangażowanych kości są również Taśmy, Bursa, Kapsułka stawowa i Mięśnie zaangażowany we wspólne tworzenie. Wymienione struktury są przede wszystkim odpowiedzialne za ruchy barku. Mają też ważne zadanie stabilizacji stawu! Na przykład ligamentum coracoacromiale wraz z częściami kostnymi (łac. Acromion i processus coracoideus) tworzą „Dach na ramię„I tak ogranicza ruchy w górę (czaszki).
Dodatkowo mocne mięśnie ramion zabezpieczają staw! Najważniejszą grupą mięśniową jest tzw.Stożek rotatorów”. Do niej należą Mięsień Infraspinatus, M. supraspinatus, M. teres minor i M. suprascapularis. Obejmują ramię z kilku stron i są w dużej mierze odpowiedzialne za stabilizację.

Jest to częsta kontuzja barku Zespół cieśni podbarkowej, zwany również bolesnym łukiem: kiedy ramię jest rozłożone na boki (Uprowadzenie) między 60 a 120 stopni, osoby dotknięte chorobą odczuwają silny ból. Odpowiedzialny jest zwapniony i zgrubiały Ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego. Kiedy ramię jest uniesione, przesuwa się pod wystającą kością i kaletką (łac. Bursa subacromialis). W końcu ścięgno uderza (angielski to impinge = pchać) z rosnącym ruchem i jest boleśnie skrępowane.

Staw łokciowy

Staw łokciowy (łac. Articulatio cubiti) tworzą kość ramienna (łac. Humerus) oraz dwie kości przedramienia, łokieć (łac. Łokieć) i promień (łac. Promień). W obrębie stawu można z kolei wyróżnić trzy podstawy: staw ramienny (łac. Art. Humeroradialis), staw ramienny (łac. Art. Humeroulnaris) i proksymalny staw łokciowy szprychowy (art. Radioulnaris proximalis) (patrz poniżej). . Te trzy pojedyncze złącza tworzą funkcjonalną całość i są otoczone wspólną, delikatną torebką stawową. Więzadła boczne w kształcie wachlarza, zwane także więzadłami pobocznymi, stabilizują staw i wzmacniają torebkę. Ponadto więzadło pierścieniowe (łac. Lig. Annulare radii) wspiera prowadzenie kostne w bliższym stawie łokciowym.

Całość stawu łokciowego umożliwia wykonywanie ruchów zginających i rozciągających (zginanie i prostowanie), a także ruchów obrotowych (pronacja i supinacja) przedramienia. W wielu drobnych czynnościach motorycznych ręki, takich jak obracanie śrubokrętem, otwieranie zamka w drzwiach czy wkładanie pokarmu do ust, możliwość obracania przedramienia ma ogromne znaczenie!

1) Staw ramienia
Staw ramienny kości ramiennej jest utworzony przez wspólną rolę kości ramiennej, bloczka ramiennego i zagłębienia kości łokciowej, siekacza łokciowego. Z funkcjonalnego punktu widzenia należy do grupy przegubów zawiasowych i umożliwia zginanie i wyciąganie przedramienia.

2) złącze szprychowe ramienia
W tym stawie niewielka powierzchnia chrząstki ramienia, zwana również głową kości ramiennej lub główką kości ramiennej, łączy się z zagłębieniem w promieniu, znanym również jako promień dołka stawowego. Z czysto formalnego punktu widzenia jest to jeden z przegubów kulowych. Jednak połączenie tkanki łącznej między dwiema kośćmi przedramienia (membrana interossea antebrachii) poważnie ogranicza ruchy! Oznacza to, że istnieją tylko cztery kierunki ruchu zamiast zwykłych sześciu.

3) Proksymalny staw łokciowy szprychowy
Bliższy staw łokciowy jest stawem obrotowym, a dokładniej przegubem obrotowym. Od wewnątrz mocny pierścień jest pokryty chrząstką i styka się z powierzchniami stawowymi kości łokciowej i kości promieniowej!

nadgarstek

Termin "nadgarstek„Podsumowując to potocznie bliższy staw promieniowo-nadgarstkowy a także połączenie między dwoma rzędami plików Kości nadgarstka, the Staw śródręczno-nadgarstkowyrazem. Często dokonuje się prostego rozróżnienia między „bliższym” (blisko ciała) i „dystalnym” (daleko od ciała) nadgarstka. Zadania i funkcje naszej dłoni również są złożone, podobnie jak budowa dwóch częściowych stawów!

1.) Staw promieniowo-nadgarstkowy
Mówiąc prościej, staw promieniowo-nadgarstkowy łączy Kości przedramienia z Nadgarstkowy. Dalszy koniec kości promieniowej, krążek stawowy (powierzchnia chrzęstna) i trzy kości bliższego nadgarstka (trzeszczek, kość księżycowa, kość trójkątna) tworzą połączenie. Jeśli spojrzeć na kształt powierzchni stawowych, staw promieniowo-nadgarstkowy należy do grupy Jajka. Ma więc dwie osie ruchu i cztery Możliwe kierunki ruchu: zgięcie i wyprost (zgięcie dłoniowe i grzbietowe), a także wyprostowanie boczne do wewnątrz lub na zewnątrz (odwodzenie promieniowe / łokciowe).

2.) Staw śródręczno-nadgarstkowy
Pomiędzy proksymalnym (łódeczkowata, księżycowa, trójkątna) a dystalnym rzędem nadgarstka (duża i mała wielokątna kość, głowa, haczyk) przebiega z grubsza Przestrzeń stawowa w kształcie litery S.. Dwa na raz przeciwległe kości tworzą a Pojedynczy przegub. W całości nazywane są stawem śródręcznym. Funkcjonalnie należy do Połączenia zawiasowe. Jednak poprzez liczne więzadła jest w swoich ruchach mocno ograniczona. Oddziałuje również na stawy promieniowo-nadgarstkowe i międzykarbowe. Dlatego też lekarz nazywa ten staw "zablokowane„Złącze zawiasowe.

Szczególne znaczenie mają wyżej wymienione więzadła kości nadgarstka. W przypadku urazów nadgarstka, na przykład złamania kości łódeczkowatej, często są one również dotknięte. Osoby starsze również często cierpią na ból związany ze zużyciem, na przykład w obrębie chrząstki (discus articularis) stawu promieniowo-nadgarstkowego.

Stawy palców

Nasze palce są wykonane z wyjątkiem Kciuk składa się z trzech małych kości: Falanga (Łac. Phalanx proximalis), Falanga (Media łacińskie Phalanx) i Dalsza falanga (Łac. Phalanx distalis). Stoją jeden pod drugim przez jeden połączenie przegubowe w kontakcie. Więc znajdujemy to w każdym palcu oprócz kciuka trzy Pojedyncze połączenia. Możliwe są delikatne ruchy i złożone ruchy! Ponieważ kciuk nie ma środkowego ogniwa, ma tylko dwa Stawy.
Przede wszystkim to łączy Staw śródręczno-paliczkowy (Łac. Art. Metacarpophalangealis) odpowiednią kość śródręcza z paliczkiem. Oto co następuje Staw środkowego palca (Art. Interphalangealis proximalis) między paliczkową i środkową paliczką, jak również Paliczek (Art. Interphalangealis distalis) między środkową i końcową paliczką.

Z czysto formalnego punktu widzenia podstawowe połączenie jest jednym z połączeń Przeguby kulowe. Istnieje jednak trzecia oś ruchu, a mianowicie rotacja lub odpowiednio obrót, mocne przez boczne więzadła ograniczony. Ostatecznie palce można zgiąć i rozciągnąć w stawie podstawowym i rozłożyć po obu stronach.
Aby ułatwić uciążliwe łacińskie nazewnictwo dwóch pozostałych stawów, lekarze po prostu skracają długie nazwy: staw środkowego palca również staje się PYPEĆ, palec u nogi ZANURZAĆ. Obie są czyste Połączenia zawiasowe z osią ruchu, a tym samym dwa możliwe ruchy (zgięcie i wyprost).

Na spodniej stronie nadgarstka ścięgna zginaczy palców długich biegną w stawie Pochewka ścięgna. To z kolei jest przymocowane do kości palca za pomocą pierścienia i więzadeł krzyżowych. Ponadto przechodzą poszczególne stawy palcowe Opaski boczne (Latin ligg.collateralia) obsługiwane. Co je wyróżnia: są rozluźnione, gdy palce są w pozycji wyprostowanej, a napięte, gdy są zgięte. W Odlewy gipsowe Dlatego palce muszą być w dłoni lekkie zgięcie byc naprawionym! W przeciwnym razie więzadła poboczne szybko się cofną i skracają. W najgorszym przypadku późniejsze zginanie nie jest już możliwe.

Staw kolanowy

Nasz staw kolanowy (Art. Genu) składa się z dwóch częściowych stawów. Z jednej strony kości udowe (łac. Kość udowa) i golenie (łac. Piszczelowa) tworzą staw udowo-piszczelowy. Ponadto rzepka (łac. Rzepka) i udo są połączone przegubowo w stawie rzepkowo-udowym. Oba częściowe przeguby są otoczone wspólną kapsułką i stanowią jednostkę funkcjonalną.
Całość jest przegubem obrotowym z możliwością zginania, prostowania oraz rotacji wewnętrznej i zewnętrznej.
Jeśli rozciągniesz staw kolanowy, możesz również zauważyć specjalną cechę, która nadaje mu nazwę: Podczas wykonywania maksymalnego ruchu, dolna część nogi odchyla się lekko na zewnątrz („ostateczny obrót”).

Liczne struktury zapewniają stabilność i sprężystość naszego kolana:
Więzadła krzyżowe
Więzadło krzyżowe przednie (lig. Cruciatum anterius) i tylne (lig. Cruciatum posterius) rozciągają się w torebce stawowej. Oba więzadła zabezpieczają kontakt między goleniem a udem i zapewniają stabilność, szczególnie podczas ruchów skrętnych. W przypadku zranienia więzadła krzyżowego pacjenci często doświadczają zatem znacznej niepewności lub niestabilności stawu kolanowego.

Łąkotki
Jej nazwa pochodzi od kształtu przypominającego półksiężyc (łac. Menisk = półksiężyc) dwóch struktur chrząstki. Powiększają powierzchnię spoiny, a tym samym zapewniają równomierne obciążenie. Rozróżniamy łąkotkę zewnętrzną i wewnętrzną, przy czym łąkotka wewnętrzna jest ściśle połączona z torebką stawową i więzadłem wewnętrznym kolana. W związku z tym urazami znacznie częściej wpływa na łąkotkę wewnętrzną!

Opaski boczne
Potocznie znane „więzadło wewnętrzne" (łac. Lig. Collaterale tibiale) przebiega po wewnętrznej stronie stawu kolanowego. W związku z tym na zewnątrz znajduje się tak zwane „więzadło zewnętrzne" (łac. Lig. Collaterale fibulare). Zapobiegają ugięciu się kolana na jedną stronę. Dlatego logiczne jest, że więzadła poboczne są uszkadzane głównie podczas bocznych ruchów skrętnych. Jeśli zarówno więzadło wewnętrzne, łąkotka wewnętrzna, jak i zerwanie więzadła krzyżowego przedniego, mówi się o „nieszczęśliwej triadzie”.

staw biodrowy

Nasz staw biodrowy (łac. Art. Coxae) reprezentuje przegubowe połączenie górnej części ciała z nogami, z jednej strony umożliwia chodzenie i stanie wyprostowaną, az drugiej zapewnia stabilność w środku ciała!
Głowa kości udowej, zwana także głową kości udowej (łac. Caput femoris) i pokryte chrząstką gniazdo biodrowe (łac. Acetabulum) tworzą części kostne. Ta ostatnia jest wynikiem zespolenia kości biodrowej (łac. Os ilium), kulszowej (łac. Os ischii) i kości łonowej (os łonowej).
Przegub biodrowy to specjalna forma przegubu kulowego, a mianowicie przegub nakrętkowy z trzema osiami ruchu. W ten sposób możliwe jest tutaj zginanie i prostowanie, rotacja wewnętrzna i zewnętrzna oraz rozszerzanie boczne.
Charakterystyczne są mocne i masywne więzadła, które mocno dociskają kulistą głowę kości udowej wraz z ciasną torebką stawową do zębodołu. W tym kontekście lekarz często mówi o „śrubie więzadłowej” (więzadle biodrowo-udowym, kulszowo-udowym i łonowo-udowym).
Na przykład więzadło biodrowo-udowe ma wytrzymałość na rozciąganie ponad 350 kg i dlatego jest najsilniejszym więzadłem w ludzkim ciele! W pozycji wyprostowanej zapobiega również odchyleniu miednicy do tyłu bez użycia siły mięśni. Kolejną cechą charakterystyczną stawu biodrowego jest opaska na głowę kości udowej. Przepływają w niej naczynia krwionośne, które są niezwykle ważne dla zaopatrzenia głowy kości udowej. Odgrywa ogromną rolę w leczeniu złamań szyjki kości udowej.

Często staw biodrowy wykazuje oznaki zużycia wraz z wiekiem, tzw. Koksartroza. Eksperci zakładają obecnie, że dotyczy to około 2% wszystkich osób w wieku 65-74 lat w Niemczech. Szczególnie zagrożeni są pacjenci z nadwagą bez wystarczającego wysiłku fizycznego. W miarę postępu choroby nasila się ból i niemożność poruszania się w stawie biodrowym. W najgorszym przypadku jedynym rozwiązaniem terapeutycznym jest endoproteza („sztuczne biodro”).

Kostka

To właśnie oznacza potoczny termin „kostka” górny (Art. Talocruralis) i dolna kostka (Art. Subtalaris i Art. Talocalcaneonavicularis). Wiele małych Stęp i Taśmy działają ze sobą w bardzo złożony sposób, umożliwiając w ten sposób między innymi chodzenie w pozycji wyprostowanej.

Górna kostka
Oba końce kości podudzia oddalone od ciała piszczel i Fibula tworzą tzw Widelec Malleole, zwany także widelcem kostkowym. Obejmuje po obu stronach Wspólny wałek (łac. Trochlea tali) des Zsypisko i w ten sposób tworzy górny staw skokowy. Czysty Złącze zawiasowe w ten sposób łączy dolną część nogi i stop, umożliwiając zginanie i prostowanie.
Przegub służy z jednej strony do stabilizacji i kontroli ruchu Opaski boczne (Wnętrze i Zewnętrzne paski) między kośćmi podudzia a stępem. Po drugie, piszczel i strzałka przechodzą przez Więzadła zespolone połączone ze sobą.
Urazy górnej kostki są niezwykłe często. Zazwyczaj osoby dotknięte chorobą wyginają się na zewnątrz na nierównym podłożu (uraz superwizji). Powoduje to przede wszystkim nadmierne rozciągnięcie lub nawet rozdarcie zewnętrznego paska. Potocznie termin „zwichnięcie„Egzekwowany.

Dolna kostka
W obrębie stawu skokowego dolnego rozróżnia się staw częściowy przedni i tylny. W przednim stawie skokowym dolnym tworzą różne Stęp (Kość piętowa, łódeczkowata), a także pokrytą chrząstką Zespół Pan gniazdo stawu skokowego (łac. Zsypisko). Dodatkowo pasek do patelni wzmacnia nasz Podłużny łuk stopy.
Tylna dolna kostka składa się z Kość kostki i Calcaneus (łac. Calcaneus) razem. Więzadło międzykostne (łac. Lig. Talocalcaneum interosseum) przebiega między dwiema komorami stawu skokowego dolnego i tworzy w ten sposób przestrzenną linię podziału.
Zakres ruchu w stawie jest podobny do tego w górnej kostce za Oś ruchu: Po zamocowaniu kości skokowej od przodu, piętę można obracać do wewnątrz (odwrócenie) lub na zewnątrz (wywinięcie). Ostatecznie jednak trudno jest ograniczyć ruchy stopy do poszczególnych stawów. Ponieważ prawie wszystkie elementy w stopie są ze sobą połączone, więc ruchy są zwykle wykonywane w połączeniu.

Stawy palców

Potocznie termin ten obejmuje wszystkie stawy kości palców stóp. Ich budowa jest bardzo podobna do struktury stawów na mikrowczepy.
Zgodnie z tym każdy palec, z wyjątkiem dużego palca, składa się z trzech małych kości: Podstawowe łącze (Łac. Phalanx proximalis), Środkowe ogniwo (Media łacińskie Phalanx) i Zakończ link (Łac. Phalanx distalis).
Znajdujemy je między poszczególnymi głowami kości śródstopia a kończynami podstawy wszystkich palców Stawy śródstopno-paliczkowe (Sztuka łacińska. Metatarsophalangea). Po tym następuje między powód- i Środkowe ogniwo, staw śródstopia (art. interphalangealis proximalis, PIP).
Podobnie jak kciuk, duży palec u nogi składa się tylko z powód- i Zakończ link. Ponieważ nie ma środkowego ogniwa, brakuje również odpowiedniego środkowego palca!
Jednak na wszystkich palcach to się łączy Koniec połączenia (Łac. Art. Interphalangealis distalis, DIP) środkowa / podstawowa i końcowa falanga. U niektórych osób dwie ostatnie kości małego palca są zrośnięte ze sobą.
Podsumowując, istnieje pięć stawów śródstopno-paliczkowych, cztery środkowe stawy palcowe i pięć stawów czołowo-paliczkowych.
Z funkcjonalnego punktu widzenia, stawy między kośćmi palca należą do Połączenia zawiasowe. Pozwala nam zginać i prostować palce. Ta umiejętność jest ważnym wymogiem podczas chodzenia i biegania.

Liczne więzadła, ścięgna i mięśnie podtrzymują skomplikowaną anatomię.
Typowe dolegliwości stawów palców mogą dotyczyć na przykład Wady stóp zjawić się. Zwłaszcza w przypadku obrazu klinicznego Splayfoot dolne stawy palców stóp II-IV powodują dyskomfort. Typowa utrata poprzecznego łuku stopy powoduje zwiększone obciążenie uciskiem głowy. Ponadto małe stawy palców nie są rzadkością z wiekiem artroza afektowany.