Test Coombsa

Co to jest test Coombsa?

Test Coombsa służy do wykrywania przeciwciał przeciwko krwinkom czerwonym (erytrocytom). Do oznaczenia przeciwciał stosuje się tzw. Surowicę Coombsa, otrzymywaną z surowicy królików i uczuloną na ludzkie przeciwciała.
Test stosuje się przy podejrzeniu niedokrwistości hemolitycznej, niezgodności rezusów lub na krótko przed podejrzeniem transfuzji krwi. Niedokrwistość hemolityczna jest postacią anemii, a niezgodność rezusów oznacza niezgodność grup krwi.
Istnieją dwa różne typy testów Coombsa, test bezpośredni i pośredni różnią się wskazaniem i wykonaniem.

Powody testu Coombsa

W przypadku podejrzenia niedokrwistości hemolitycznej stosuje się bezpośredni test Coombsa. Niedokrwistość hemolityczna to niedokrwistość, w której krwinki rozkładają się przedwcześnie z powodu uszkodzenia.
W chorobach autoimmunologicznych, takich jak toczeń rumieniowaty układowy, reumatoidalne zapalenie stawów czy przewlekła białaczka limfatyczna, powstają przeciwciała skierowane przeciwko własnym krwinkom organizmu (tzw. Erytrocyty). Wiązanie przeciwciał prowadzi do wczesnego rozpadu krwinek lub zlepiania się krwinek w naczyniach. Oba prowadzą do spadku wartości hemoglobiny.

Innym wskazaniem do bezpośredniego testu Coombsa jest choroba hemolityczna noworodków, w której w organizmie matki Rh-ujemnej powstają przeciwciała przeciwko czynnikowi rezus. Jeśli nienarodzone dziecko jest Rh-dodatnie, przeciwciała matki mogą dostać się do krążenia płodu i zapoczątkować tam wzmożony rozpad krwinek. Noworodki wyróżniają się ciężką anemią i żółtaczką.

Test Coombsa jest stosowany regularnie w medycynie transfuzyjnej. Służy do określania grup krwi przed transfuzją krwi (badanie przyłóżkowe), podczas której niewielką próbkę krwi miesza się z różnymi surowicami z grup krwi A, B, AB i 0. Jeśli krew pozostaje płynna, krew pacjenta jest zgodna z odpowiednią grupą krwi. Można przeprowadzić transfuzję.

Pośredni test Coombsa można również wykorzystać do wyszukiwania wolnych przeciwciał w organizmie pacjenta (test wyszukiwania przeciwciał), np. podczas wizyt kontrolnych położniczych, w ramach przygotowań do transfuzji dla pacjentek onkologicznych lub osób, które już przeszły transfuzję krwi.

Dowiedz się wszystkiego na ten temat tutaj: Nietolerancja Rh.

Przygotowanie

W ramach przygotowań do testu Coombsa najpierw przygotowuje się surowice z przeciwciałami, które mają być zbadane. Są one umieszczane w różnych probówkach lub nakładane na karty testowe.

W codziennej praktyce klinicznej np. z testem przyłóżkowym są już przygotowane karty testowe, które można wykorzystać natychmiast. Następnie od pacjenta pobierana jest krew i przygotowywana do badania. W zależności od tego, jaki rodzaj testu Coombsa jest wykonywany, potrzebne są krwinki lub surowica (płynna część krwi) pacjenta.

Sekwencja

Jeżeli wykonywany jest bezpośredni test Coombsa, czerwone krwinki są odfiltrowywane z krwi pacjenta. Należy zbadać, czy znajdują się na nich przeciwciała typu IgG, które powodują anemię hemolityczną lub niezgodność grup krwi w organizmie. Surowica Coombs zawiera przeciwciała przeciwko ludzkim przeciwciałom IgG. Mieszaninę ogrzewa się (inkubuje) przez długi czas. Jeśli na krwinkach czerwonych znajdują się przeciwciała, zbrylają się i wynik testu jest pozytywny.

Pośredni test Coombsa składa się z dwóch części. Celem jest określenie przeciwciał wolnych we krwi i niezwiązanych z komórkami krwi.
Tym razem płynna porcja (surowica) zostaje odfiltrowana z krwi pacjenta. Najpierw do testu dodaje się czerwone krwinki. Jeśli w surowicy znajdują się wolne przeciwciała, będą one wiązać się z krwinkami czerwonymi. Ta reakcja nie jest widoczna. Dopiero w drugim etapie, podobnie jak w bezpośrednim teście Coombsa, dodaje się i podgrzewa surowicę Coombsa z przeciwciałami przeciwko ludzkim przeciwciałom. Tutaj również roztwór zbryla się, jeśli wynik jest pozytywny.

Ewaluacja

Jeśli przeciwciała są połączone z odpowiednią surowicą Cooms, przeciwciała w surowicy (płynnej części krwi) wiążą się z przeciwciałami pacjenta. Przeciwciała mają kształt litery Y, co oznacza, że ​​zawsze mogą wiązać dwóch partnerów wiążących, a tym samym krzyżować ze sobą czerwone krwinki. Powstaje duże nagromadzenie krwinek. Te grudki stają się widoczne - krew się aglutynuje (grudki) i wynik testu jest pozytywny.
Jeśli pacjent nie ma odpowiednich przeciwciał, surowica pozostaje płynna. Nie widać żadnej zmiany - wynik testu jest negatywny.

Jakie są alternatywy?

Alternatywą dla testu Coombsa jest immunologiczna metoda ELISA (test immunoenzymatyczny), w której określone przeciwciała są oznaczane enzymem. To przeciwciało jest dodawane do roztworu testowego. Jeśli wyznakowane przeciwciała reagują z przeciwciałami w roztworze testowym, związany enzym jest aktywowany i wytwarza barwnik. Odpowiednie probówki zmieniają kolor - wynik testu jest pozytywny.

Oprócz procedury ELISA istnieje również Western blot, który jest często używany jako test potwierdzający dla pozytywnego testu ELISA.