Zespół stresu pourazowego (PTSD)

Synonimy

Post traumatyczne naprężenie Zaburzenie, PTSD, uraz

definicja

Rzeczywista nazwa zespołu stresu pourazowego wywodzi się z wojska (patrz także Zaburzenie psychiczne). Diagnozę tę postawiono żołnierzom niezdolnym do służby w czasie wojny w Wietnamie z powodu różnych wydarzeń wojennych, ponieważ byli narażeni na największy stres fizyczny lub emocjonalny. W poprzednich wojnach zaburzeniu nadawano różne nazwy. Podczas I wojny światowej np. jeden używał bardzo trafnej nazwy „Shell Shock”. Nazywało się to quasi szokiem (szokiem) najbardziej wewnętrznego rdzenia psychicznego (powłoki).

Obecnie diagnostyka jest stosowana również na obszarach cywilnych. Zawsze, gdy dana osoba jest narażona na wystąpienie wyjątkowego zagrożenia fizycznego lub emocjonalnego, istnieje ryzyko wystąpienia PTSD.

Epidemiologia

Kobiety są zwykle dotknięte chorobą znacznie częściej niż mężczyźni. W niektórych badaniach przyjęto stosunek 2: 1. Możliwe przyczyny to np. wysokie prawdopodobieństwo wystąpienia PTSD (zespołu stresu pourazowego) po gwałcie (prawdopodobieństwo ok. 50%), a także ok. 20% dla ofiar aktów przemocy.

Ryzyko, że kobiety raz w życiu padną ofiarą gwałtu, w Niemczech wynosi około 8%.

Ogólnie, prawdopodobieństwo wystąpienia PTSD (zespołu stresu pourazowego) raz w życiu wynosi od 10 do 12% kobiet i od 5 do 6% mężczyzn.

Inne urazy obarczone wysokim ryzykiem PTSD to: walka na wojnie, znęcanie się nad dziećmi, tortury, więzienie, ale także wypadki samochodowe lub bycie naocznym świadkiem wypadku.

Diagnoza

Kryteria diagnostyczne według ICD-10 / objawy / objawy

Objawy pojawiają się zwykle w ciągu 6 miesięcy od stresującego wydarzenia. Możliwy jest również późniejszy start.

• Osoby poszkodowane były narażone na zdarzenie lub wystąpienie nadzwyczajnego zagrożenia lub katastrofalnych rozmiarów, które wywołałyby głęboką rozpacz u prawie każdego.
• Trwałe wspomnienia lub ponowne przeżywanie stresu z natrętnych wspomnień pogłosowych (retrospekcji), żywych wspomnień, powtarzających się snów lub stresu w sytuacjach podobnych lub związanych ze stresem. (Może również występować rodzaj emocjonalnej otępienia lub obojętności i obojętności)
• Podobnych okoliczności faktycznie unika się lub w miarę możliwości. Takie zachowanie nie istniało przed wydarzeniem
• Jeden z poniższych punktów:
  • Niezdolność do zapamiętania niektórych ważnych aspektów traumy
  • Utrzymujące się objawy zwiększonej wrażliwości psychicznej i pobudzenia (nie przed snem) z dwoma z następujących:
    • Trudności w zasypianiu i zasypianiu (zaburzenia snu)
    • Drażliwość lub wybuchy złości
    • Trudności z koncentracją
    • Hypervigilance (stan pobudzenia)
    • Zwiększona nerwowość

Diagnoza powinna zostać przeprowadzona przez lekarza lub psychologa z doświadczeniem w psychoterapii. 2 instrumenty zwykle używane w diagnostyce to:

„Skala wpływu zdarzenia” - R (IES-R) Horowitz et al. 79, wersja niemiecka: Maercker 98

Struktura 4-czynnikowa:

• „Intrusion” (wspomnienia pogłosowe)
• "Unikanie"
• „Nadpobudliwość”
• „Odrętwienie” (odrętwienie emocjonalne)

Kwestionariusz jest krótki i prosty.

Kwestionariusz myśli po traumatycznych przeżyciach (PTCI) Foa, Ehlers 2000

Narzędzie samooceny do identyfikacji problematycznych interpretacji traumy i jej konsekwencji, siedmiostopniowa skala Likerta, 3 czynniki.

• Negatywne przekonania o sobie
• Negatywne poznanie świata
• Obwinianie siebie

Przyczyny rozwoju zespołu stresu pourazowego:

Koncepcja błędu według Ehlersa i Clarka:

strach to uczucie, które zwykle odnosi się do obecnej lub przyszłej sytuacji. Jednak w PTSD (zespół stresu pourazowego) a ogromne uczucie strachu z powyższym Objawy spowodowane wydarzeniem z przeszłości. W modelu zaburzenia według Ehlersa i Clarka przyjmuje się obecnie, że osoba dotknięta chorobą źle przetworzyła traumę w taki sposób, że wspomnienia zdarzenia są postrzegane jako aktualne, aktualne zagrożenie. Jeśli chodzi o percepcję, ogólnie przyjmuje się, że za to, że dana osoba postrzega przeszłe wydarzenia jako obecnie zagrażające, można przypisać dwa procesy.

1. Indywidualna interpretacja (interpretacja) zdarzenia i jego konsekwencji: Uważa się, że pacjenci z PTSD nie mogą postrzegać złego zdarzenia jako zdarzenia przejściowego, które niekoniecznie będzie miało negatywny wpływ na ich życie.Przyjmuje się również, że pacjenci z PTSD (zespół stresu pourazowego) oceniają i interpretują zdarzenie oraz jego konsekwencje tak często negatywnie, że prowadzi to do postrzegania bardzo aktualnego zagrożenia.
   
2. Tak zwana „pamięć traumy”: Pacjenci z PTSD często mają duże trudności z pełnym świadomym zapamiętaniem zdarzenia. Często istnieją tylko fragmentaryczne wspomnienia. Z drugiej strony są niechciane wspomnienia, które narzucają się pacjentowi. W tych chwilach przeżywa je tak, jakby zdarzenie miało powtórzyć się w chwili obecnej. Traumy nie da się wprowadzić w rzeczywiste struktury pamięci. Zwykle umieszczamy wspomnienia w kontekście czasowym (np. To był rok 1999. Było ciężko, ale to już koniec… ”). To po prostu nie działa w przypadku PTSD. Poczucie zagrożenia może powstać w dowolnym momencie ze względu na stosunkowo niewielkie bodźce (np. Trzaskanie drzwiami samochodu przypomina o wypadku samochodowym itp.).

Bodźce te przypominają pacjentowi bodźce, które dostrzegł na krótko przed lub w trakcie urazu (dźwięki, zapachy itp.). Można więc powiedzieć, że bodziec i trauma są ze sobą powiązane. Ilekroć pacjent później dostrzeże takie lub podobne bodźce, to sprzężenie może sprawić, że uraz pojawi się ponownie za jednym zamachem, bez możliwości wyjaśnienia go przez pacjenta.

Ponadto pacjenci z PTSD wydają się być bardziej wrażliwi na złe, specyficzne dla traumy bodźce (tzw. Torowanie). (Np. Kobieta, która została zaatakowana przez brodatego mężczyznę, widzi z nią mężczyzn zarost często natychmiast z tłumu).
W rezultacie takie zaburzenia percepcji zwykle skutkują zmianą zachowania i myśli. Pacjenci bardzo często unikają sytuacji, które ich zdaniem mogą być uciążliwe. Ponadto wszelkie myśli o wydarzeniu są często tłumione. Niestety, takie zachowanie unikowe ma zwykle odwrotny (paradoksalny) skutek, tj. występuje zwiększone pojawianie się myśli i uczuć zagrożenia.

Diagnostyka różnicowa

Szczególne znaczenie mają diagnozy różnicowe (alternatywne przyczyny choroby). W ostatnich latach doszło do pewnego rodzaju „wyprzedawania PTSD”, zwłaszcza wśród „nieterapeutów”. Zespół stresu pourazowego stał się rodzajem „modowej diagnozy”. Jest to problematyczne, ponieważ jeśli diagnoza jest błędna, to podejmuje się niewłaściwe podejścia terapeutyczne, co z jednej strony zwykle nie pomaga pacjentowi, az drugiej powoduje ogromne koszty, które można by zaoszczędzić dzięki dokładniejszej znajomości diagnoz różnicowych. W odniesieniu do diagnostyki różnicowej należy rozróżnić:

1. Ostra reakcja na stres: Jeśli objawy (patrz punkt ICD-10 / Objawy) trwają tylko kilka godzin lub dni (maksymalnie 4 tygodnie), a następnie ustępują ponownie w wyniku zdarzenia, mówimy o ostrej reakcji stresowej.
2. Zaburzenie adaptacyjne: Zaburzenie adaptacyjne zazwyczaj nie spełnia wszystkich objawów PTSD (zespół stresu pourazowego). Zaburzenie to często pojawia się po wydarzeniach, które są mniej „katastroficzne” (głównie po separacji, żałobie lub poważnej chorobie fizycznej). (Jednak nawet najgorsze katastrofy mogą prowadzić do zaburzeń adaptacyjnych).
3. Reakcja na smutek: Reakcja na smutek jest całkowicie normalna. Jeśli jednak nie ustąpi przez pewien czas (6 miesięcy), jest to tzw. „Nienormalna odpowiedź żalu”. To wchodzi w zakres zaburzeń adaptacyjnych.
4. Trwała zmiana osobowości: Trwałe lub powtarzające się traumatyczne doświadczenia (znęcanie się, tortury, uwięzienie itp.) Mogą prowadzić do trwałych zmian w podstawowej osobowości.