Operacja zespołu uderzeniowego

wprowadzenie

W przypadku zespołu bolesnego barku dochodzi do zwężenia przestrzeni między sklepieniem barku a głową kości ramiennej. Z powodu tego ucisku dochodzi do uszczypnięcia struktur i tkanek miękkich biegnących w tej przestrzeni, takich jak ścięgna, mięśnie czy kaletka, co prowadzi do silnego bólu i znacznych ograniczeń ruchowych w stawie barkowym.
Terminy zespół ucisku barku lub zespół barku i ramienia są również używane jako synonimy choroby.
W chirurgii stawu biodrowego występuje również termin zespół uderzeniowy, polegający na zwężeniu przestrzeni między panewką stawu biodrowego a głową lub szyjką kości udowej.

Kiedy potrzebuję operacji?

We wczesnych stadiach choroby często wystarczy zająć się chorym barkiem, unikać wykonywania prac nad głową i podnoszenia ciężkich przedmiotów. Jednocześnie przy pomocy zachowawczych metod leczenia w postaci leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych (maści, strzykawek lub tabletek), fizjoterapii, terapii zimnem i elektroterapii oraz ukierunkowanego treningu mięśni można złagodzić objawy.

Operacja jest konieczna, jeśli ból i ograniczona ruchomość ramienia i barku utrzymują się lub nasilają przez kilka miesięcy pomimo leczenia zachowawczego. Ze względu na brak ulgi dla zwężonych struktur i tkanek miękkich, dalsze uszkodzenia i stany zapalne występują w okolicy stawu barkowego. W najgorszym przypadku mięśnie lub ścięgna grupy mięśniowej stabilizującej ramię (mankiet rotatorów) mogą ulec zerwaniu, co może spowodować pilną konieczność wykonania operacji.

Dalsze informacje na ten temat:

• Terapia zespołu uderzeniowego
• Fizjoterapia w przypadku zespołu uderzeniowego

Terapia operacyjna

Generał

Lekarz prowadzący rozróżnia I i II stadium choroby, w którym po około pół roku do roku leczenia zachowawczego leczenie należy uznać za nieskuteczne i występuje uszkodzenie ścięgna wywołane tzw. Ostrogą akromionową, a III stopień - stopień niepełne pęknięcie.

Zabieg chirurgiczny w a zespół wąskiego gardła podbarkowego, jak nazywany jest również zespół uderzeniowy, nazywany jest dekompresją podbarkową (dekompresja = ekspansja).
W odniesieniu do tej dekompresji istnieją - w zależności od przyczyny - różne podejścia do operacji. Celem jest wyeliminowanie zwężeń w stawie barkowym, aby materiał ścięgna lub tkanki miękkie nie były już uciskane.

W obszarze operacyjnym rozróżnia się:

• Acromioplastyka według Neera (= Défilé - rozszerzenie)
  Zasadniczo należy przez to rozumieć poszerzenie przestrzeni podbarkowej poprzez dekompresję ścięgna nadgrzebieniowego. Celem jest stworzenie większej przestrzeni dla ruchu tkanek miękkich poniżej dachu barku. W tym celu usuwa się niewielką część kości z dolnej części wyrostka barkowego. Akomioplastykę można ewentualnie wykonać artroskopowo. Akromoplastyka może być stosowana zarówno w przypadku uszkodzenia stożka rotatorów, jak i nienaruszonego stożka rotatorów. Bardziej szczegółowe wyjaśnienia tej procedury znajdziesz poniżej.
• Operacja korekcyjna, która może być konieczna po wygojeniu złamanej kości głowy kości ramiennej.
• Chirurgiczne usunięcie zwapniałych ognisk stożka rotatorów (zapalenie ścięgien wapiennych). Pogrubiona i zaogniona kaletka znajdująca się na mankiecie rotatorów zostaje częściowo lub całkowicie usunięta. Odbywa się to zwykle w połączeniu z akromioplastyką (patrz wyżej).

Spotkanie ze specjalistą ds. Barku

Chętnie doradzę!

Kim jestem?
Nazywam się Carmen Heinz. Jestem specjalistą ortopedii i chirurgii urazowej w zespole specjalistycznym dr. Gumpert.

Staw barkowy jest jednym z najbardziej skomplikowanych stawów w ludzkim ciele.

Leczenie barku (stożek rotatorów, zespół uderzeniowy, zwapnienie barku (ścięgno wapienne, ścięgno mięśnia dwugłowego itp.) Wymaga zatem dużego doświadczenia.
W sposób zachowawczy leczę wiele chorób barku.
Celem każdej terapii jest leczenie z pełnym wyzdrowieniem bez operacji.
To, która terapia daje najlepsze rezultaty w dłuższej perspektywie, można określić tylko po zapoznaniu się ze wszystkimi informacjami (Badanie, RTG, USG, MRI itp.) podlegać ocenie.

Znajdziesz mnie w:

• Lumedis - Twój ortopeda
  Kaiserstrasse 14
  60311 Frankfurt nad Menem

Bezpośrednio do umówienia się na spotkanie online
Niestety obecnie można umówić się tylko na wizytę u prywatnych ubezpieczycieli zdrowotnych. Mam nadzieję na twoje zrozumienie!
Więcej informacji o mnie można znaleźć w Carmen Heinz.

Dekompresja podbarkowa

Poniżej omówiono szczegółowo dekompresję podbarkową.
Dach stawu barkowego składa się z dwóch części, tylnej części kostnej, zwanej akromionem i przedniej części więzadła, czyli więzadła barkowo-akromowego. Ścięgna i tkanki miękkie stożka rotatorów znajdują się w przestrzeni podbarkowej, która tworzy tunelową przestrzeń w stawie barkowym. Ten „tunel” jest jednym zespół wąskiego gardła podbarkowego zbyt wąska i wymaga rozszerzenia.

Odległość między głową kości ramiennej a dolną powierzchnią wyrostka barkowego jest medycznie nazywana odległością barkowo-ramienną. Zwykle należy zagwarantować minimalną odległość 10 mm. Przestrzeń tę można powiększyć, usuwając skierowany w dół „nos kostny” na akromionie.
Podczas gdy w przeszłości zwykle usuwano przednią część dachu barkowego, obecnie zwykle robi się to bez. W przypadku całkowitego braku tzw. „Zaczepu”, czyli przedniej części więzadła, głowa kości ramiennej może przesunąć się do góry.

Zabieg chirurgiczny można przeprowadzić zarówno w technice artroskopowej (artroskopowej dekompresji podbarkowej, zwanej również ASD), jak i otwartej (OSD = otwarta dekompresja podbarkowa).

Artroskopowa dekompresja podbarkowej - ASD - odbywa się w ramach wykonywania lustrzanego odbicia stawu barkowego w tym samym czasie. Z reguły potrzebne są tylko 2-3 małe nacięcia skóry o długości około 1 cm, w które wprowadza się specjalne instrumenty. Chirurg może włożyć kamerę do stawu, za pomocą której może bezpośrednio zidentyfikować i usunąć struktury kostne, które prowadzą do zwężeń. Za pomocą golarki, specjalnego wirującego zestawu instrumentów, frezuje się część spodniej powierzchni akromionu.

W przypadku wyraźniejszych obrazów klinicznych zwykle preferowana jest terapia otwarta. Tutaj można usunąć większe ostrogi kostne, a wszelkie zrosty, które mogą być obecne, można usunąć w tym samym czasie. W razie potrzeby chirurg może również usunąć części stawu (części kości, ścięgna lub części kaletki) i / lub wygładzić powierzchnie stawu. Otwarta dekompresja podbarkowa - OSD - odbywa się poprzez nacięcie skóry o długości ok. 5 cm. Ze względu na większy stres pacjenta zabieg ten wiąże się z dłuższym pobytem w szpitalu.

Jeśli możliwe jest rozróżnienie między tymi dwoma rodzajami operacji, zwykle preferuje się ASD niż OSD. Główną zaletą ASD jest to, że jest mniej inwazyjny. W tym wariancie zabieg najczęściej można przeprowadzić ambulatoryjnie, czyli pacjent może opuścić szpital w dniu operacji.

Po każdym typie operacji zalecana jest intensywna fizjoterapia, dlatego ważne jest, aby znaleźć odpowiednią równowagę między zbyt wczesnym przeciążeniem stawu a zbyt długim unieruchomieniem stawu, co może mieć długoterminowy negatywny wpływ na proces gojenia. Im większa operacja, tym wolniej należy rozpocząć mobilizację stawu i zwykle trwa to dłużej, zanim chore ramię może odzyskać całkowicie normalną ruchomość i uwolnić się od bólu.

Więcej szczegółowych informacji znajdziesz w rozdziale: Dekompresja podbarwiona

RTG zespołu uderzeniowego przed operacją

Ostroga przed operacją

Zdjęcie specjalnego zdjęcia rentgenowskiego (widok wylotu), na którym pod dachem barku można zobaczyć zwężającą się ostrogę.

Zdjęcie rentgenowskie barku po usunięciu ostrogi

Po operacji

To samo zdjęcie RTG po operacji artroskopowej po usunięciu ostrogi.

Czy potrzebuję znieczulenia ogólnego?

Jeśli konieczny jest zabieg chirurgiczny, zwykle przeprowadza się go w znieczuleniu ogólnym. W międzyczasie pacjent jest umieszczany w pozycji siedzącej („pozycja na leżaku”) i nie jest świadomy operacji.

Przy tej metodzie znieczulenia całkowicie wyłącza się świadomość i odczuwanie bólu, a pacjent nie może być zajęty podczas zabiegu. W rzadkich przypadkach można zastosować znieczulenie miejscowe lub miejscowe (blokada pochwy lub znieczulenie splotu). W tym przypadku do wiązek włókien nerwowych w okolicy szyi i pod pachami wstrzykuje się środek znieczulający. Pacjent jest przytomny i można się do niego zwrócić w dowolnym momencie. Ta forma znieczulenia jest zwykle stosowana w połączeniu ze znieczuleniem ogólnym lub w celu czasowego uśmierzenia bólu.

Ogólne informacje o znieczuleniu ogólnym można znaleźć tutaj: Znieczulenie ogólne - procedura, zagrożenia i skutki uboczne

Czas trwania operacji

Zabieg trwa zwykle 30-45 minut.
W przypadku zabiegów otwartych i kompleksowego opracowywania stawu barkowego, np. W przypadku wyraźnych zrostów w stawie, czas operacji może wydłużyć się nawet do kilku godzin. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym. Na całość leczenia należy zaplanować co najmniej jeden dzień, ponieważ po znieczuleniu zwykle następuje okres obserwacji. W przypadku przyjęcia do szpitala należy spodziewać się 2-4 dni.

Jak bolesna jest taka operacja?

Jeśli operacja wykonywana jest w znieczuleniu ogólnym, pacjent nie odczuwa w tym czasie bólu i jest również nieprzytomny.
Już po raz pierwszy po zabiegu lek przeciwbólowy umożliwia niemal bezbolesny ruch ramienia. Wczesny ruch jest bardzo ważny, aby zapobiec sklejaniu lub odnowieniu, zajmujących przestrzeń zrostów. Po kilku dniach ból powinien ustąpić do tego stopnia, że ​​można zrezygnować z leków przeciwbólowych.

Możesz być także zainteresowany tym tematem: Ćwiczenia przeciwko skracaniu mięśni w zespole uderzeniowym

Hospitalizacja

Operację zespołu uderzeniowego można przeprowadzić w warunkach szpitalnych lub ambulatoryjnych.
Zabieg ambulatoryjny planowany jest tylko z pobytem w szpitalu na dzień operacji, szpital można opuścić tego samego dnia. W przypadku komplikacji można zalecić pobyt powyżej dnia. Leczenie ambulatoryjne należy rozważać tylko wtedy, gdy po wypisie ze szpitala jest dostępna osoba, która może wesprzeć codzienne czynności i jeśli istnieje pewna mobilność, aby przyjechać do szpitala na badania kontrolne lub późniejsze powikłania.
W przypadku tego zabiegu operacja szpitalna jest zwykle planowana na 2 noce.

Przeczytaj także nasz temat: Uczucie ścięgna w zespole uderzeniowym

Ryzyko operacji

Generalnie operacja zawsze wiąże się z pewnym ryzykiem.
Znieczulenie ogólne nie jest skuteczne u wszystkich ludzi i na pewno mogą wystąpić komplikacje. Nie są one jednak specyficzne, ale dotyczą każdego zabiegu chirurgicznego i są omawiane z lekarzem przed rozpoczęciem operacji.
Po operacji rany chirurgiczne mogą ulec zakażeniu. Ponieważ podczas operacji z powodu zespołu uderzeniowego wykonuje się tylko niewielkie nacięcia, ryzyko rozwoju infekcji klasyfikuje się jako niskie.
Ryzyko, którego nie można lekceważyć polega na tym, że pomimo operacji uszkodzenie ścięgna będzie się utrzymywać i nastąpi pęknięcie. Podobnie, pomimo operacji, może wystąpić nowy zespół uderzeniowy, między innymi z powodu pogrubienia kaletki lub innych zgrubień zapalnych w okolicy barku.
Po operacji unieruchamiając pacjenta należy wziąć pod uwagę zwiększone ryzyko zakrzepicy, ale można temu zapobiec stosując leki, jeśli pacjent jest unieruchomiony przez dłuższy czas.

Przeczytaj więcej na ten temat pod adresem:

• Profilaktyka zakrzepicy pooperacyjnej
• Powikłania pooperacyjne

Zalety i wady operacji

Zespół bólu barku należy początkowo leczyć lekami przeciwbólowymi, rozluźnieniem mięśni, unieruchomieniem i środkami przeciwzapalnymi przed rozważeniem leczenia operacyjnego.
Jeśli objawy utrzymują się podczas tego leczenia lub jeśli badania obrazowe rozpoznają wystającą kość lub zerwane ścięgno, operacja jest opcją terapeutyczną mającą na celu poszerzenie przestrzeni stawowej w celu złagodzenia objawów lub zrekonstruowania ścięgna.
Jedną z zalet powiększenia jest to, że objawy nie nawracają natychmiast po ponownym narażeniu (nie można jednak wykluczyć zespołu ponownego uderzenia), ponieważ w stawie jest wystarczająca ilość miejsca i usunięto ograniczające struktury. Nie dotyczy to leczenia przeciwbólowego / przeciwzapalnego po poprawie. Może to szybko doprowadzić do nawracającego bólu.
Niemniej jednak zabieg operacyjny zawsze wiąże się z pewnym ryzykiem, a terapia jest znacznie bardziej złożona niż przyjmowanie leków. Leczenie chirurgiczne jest zalecane, jeśli inne metody nie zapewniają trwałego ustąpienia objawów, a mimo leczenia zachowawczego pojawiają się nawracające objawy.

Możesz być także zainteresowany tym tematem: Fizjoterapia zespołu uderzeniowego

Opieka postpenitencjarna

Po operacji ramię powinno być początkowo unieruchomione. Zwykle nadaje się do tego bandaż z procą, w którym przedramię jest podparte, a ramię jest w ten sposób unieruchomione. Nie należy go stosować dłużej niż 3 dni, a lekki ruch w stawie barkowym jest zwykle zalecany już następnego dnia po operacji.
W przypadku leczenia szpitalnego ćwiczenia ruchowe wykonywane są przy pomocy fizjoterapeutów, co pozwala na wczesną mobilizację stawu. Ma to na celu zapobieganie zrostom, a także zmniejsza ryzyko zakrzepicy. Przez kolejne 2-3 tygodnie należy skupić się na regularnym leczeniu fizjoterapeutycznym, któremu mogą towarzyszyć leki przeciwbólowe i przeciwzapalne (NLPZ). Następnie następuje rehabilitacja, która służy wzmocnieniu mięśni ramion, a tym samym zapewnia prawidłowe prowadzenie stawów.
Kontynuacja fizjoterapeutyczna obejmuje z jednej strony tzw. Ruchy bierne, które fizjoterapeuta wykonuje w odprowadzeniu, z drugiej zaś po pewnym czasie ruchy czynne, które pacjent wykonuje sam pod kierunkiem fizjoterapeuty.

Dodatkowo istnieje możliwość obróbki końcowej za pomocą szyny jezdnej (= CMP). Gdy pacjent siedzi na krześle, ramię jest umieszczane na elektrycznie napędzanej szynie ruchowej i inicjowany jest bezbolesny ruch ramienia. Z reguły pacjenci uważają leczenie za pomocą CMP za przyjemne. Szynę ruchu można regulować w sposób ciągły i zgodnie z indywidualną skalą.

Zabiegi chłodzące (krioterapia) podejmowane są bezpośrednio po operacji, aby zmniejszyć ból, a przede wszystkim zmniejszyć obrzęk tkanek miękkich. Ponadto leki przeciwbólowe i zmniejszające przekrwienie można przepisać indywidualnie w razie potrzeby.

Jak długo trwa całe uzdrowienie?

Po operacji konieczna jest intensywna kontynuacja leczenia fizjoterapeutycznego i ewentualnie rehabilitacja.
Jeśli proces gojenia przebiega pomyślnie, pacjent może już po kilku dniach wykonywać lekkie, codzienne czynności (np. Podniesienie filiżanki). Może minąć kilka tygodni do kilku miesięcy, zanim ruchomość stawu barkowego zostanie całkowicie przywrócona. Z jednej strony sytuacja zawodowa i prywatna pacjenta odgrywa ważną rolę, z drugiej zależy również od tego, jak bardzo ramię zostało uszkodzone przed operacją.
Jeśli chcesz wrócić do sportu, powinieneś dążyć do świadomej rehabilitacji, ponieważ kontuzji lub chorobie często towarzyszy utrata siły i koordynacji zaangażowanych mięśni. Podczas prowadzenia samochodu wymagana jest szczególna ostrożność, ponieważ musi istnieć dobra ruchomość barku bez bólu. Lekarz prowadzący wspólnie z pacjentem zadecyduje, kiedy będzie mógł ponownie wykonać jakie czynności.