Przewód Spinobulbaris
Synonimy
Medycyna: Substantia alba spinalis
OUN, rdzeń kręgowy, mózg, komórka nerwowa, rdzeń kręgowy istoty szarej
Angielski: rdzeń kręgowy
wprowadzenie
Ten tekst próbuje w zrozumiały sposób wyjaśnić bardzo złożone relacje zachodzące w rdzeniu kręgowym. Ze względu na złożoność tematu skierowany jest do studentów medycyny, lekarzy oraz bardzo zainteresowanych świeckich.
Wyjaśnienie
Droga spinobulbaryczna dzieli się na:
- Gracilis fasciculus (GOLL) i
- Fasciculus cuneatus (BURDACH)
Te dwa odcinki leżą w tylnym przewodzie istoty białej rdzenia kręgowego (funiculus posterior). Jako ścieżka wstępująca (aferentna) prowadzą od zwoju rdzeniowego do dwóch obszarów jądrowych leżących w wydłużonym rdzeniu (medulla oblongata): gracilis fasciculus do „wdzięcznego jądra”, Ncl. gracilis i cuneatus fasciculus do Ncl. cuneatus. (Ncl. = Jądro = jądro). To tutaj znajduje się pierwszy centralny punkt przełączenia, drugi neuron tylnego pasma.
Te dwa odcinki są zatem podsumowane jako odcinek spinobulbarowy, tj. „Odcinek od rdzenia kręgowego do jąder”, ponieważ przekazują one tę samą informację, a mianowicie odczucie dotyku i wrażenia wibracji (tak zwana wrażliwość powierzchniowa lub epikrytyczna), jak również nasze wyczucie pozycji naszych mięśni i Stawy (a więc całego ciała) w przestrzeni, a także między sobą (= poczucie pozycji, wrażliwość na głębokość, poczucie siły lub propriocepcji).
Cuneatus fasciculus przenosi informacje z górnej połowy ciała, tj. Składa się z wypustek komórek zwojów grzbietowych szyi i górnej części klatki piersiowej.
Gracilis fasciculus przenosi informacje z dolnej połowy ciała, tj. Składa się z wypustek komórek zwojowych korzenia grzbietowego dolnej części klatki piersiowej oraz odcinka lędźwiowego i krzyżowego.
Granica między nimi znajduje się w przybliżeniu na poziomie segmentu piersi 5 (Th 5), ale jest to indywidualnie różne.
Rysunek rdzenia kręgowego
1. + 2. rdzeń kręgowy -
Medulla spinalis
- Szara materia rdzenia kręgowego -
Substantia grisea - Biała substancja rdzenia kręgowego -
Substantia alba - Korzeń przedni - Radix anterior
- Powrót root - Radix posterior
- Zwoje kręgosłupa -
Ganglion sensorium - Nerw rdzeniowy - N. spinalis
- Okostna - Okostna
- Przestrzeń zewnątrzoponowa -
Przestrzeń zewnątrzoponowa - Twarda skóra rdzenia kręgowego -
Dura mater spinalis - Szczelina podtwardówkowa -
Przestrzeń podtwardówkowa - Skóra pajęczyny -
Arachnoid mater spinalis - Mózgowa przestrzeń wodna -
Przestrzeń podpajęczynówkowa - Proces kolczasty -
Proces kolczasty - Kręgosłup -
Otwór kręgowy - Proces poprzeczny -
Kosztowny proces - Poprzeczny otwór procesowy -
Foramen transversarium
Przegląd wszystkich zdjęć Dr-Gumperta można znaleźć pod adresem: ilustracje medyczne
funkcjonować
Komórki zwojowe kręgosłupa mają swoje końce odbiorcze (dendrytyczne) wszędzie tam, gdzie dostaną „wrażliwe informacje”, np .:
- w skórze
- w tkance podskórnej
- w torebkach stawowych
- okostna
- chrząstka
- powięź mięśniowa i
- ścięgien.
Komórka nerwowa
- Dendryty
- Ciało komórki
- Axon
- Jądro komórkowe
Te dendrytyczne końce nazywane są „wolnymi zakończeniami nerwowymi”.
Oprócz nich istnieją również wyspecjalizowane receptory takie jak tzw. Komórki Merkel skórę lub ciała dotykowe Meissnera, narządy ścięgien Golgiego lub wrzeciona mięśniowe.
Bodziec, który rejestrują te zakończenia, np. bodziec rozciągający ścięgna kierowany jest do nerwu obwodowego Nerwy rdzeniowe (Nerwy rdzenia kręgowego) segmentu i stąd do komórki zwojowej kręgosłupa, która jest pierwszym neuronem tego szlaku.
Ten neuron jest pseudounipolarny. Impuls, który dociera teraz, przechodzi przez tylny korzeń (radix posterior) do rdzenia kręgowego. Przekazywanie sygnału jest podzielone tutaj:
- z jednej strony jako długa gałąź we wspomnianej (spinobulbarowej) ścieżce do obszarów rdzeniowych Ncl. gracilis lub Ncl. cuneatus (w zależności od poziomu, na którym powstał bodziec),
- z drugiej strony od krótkich rozgałęzień do neuronów pośrednich (tzw. Zabezpieczenia Axon) tylnego klaksonu lub
- bezpośrednio do komórek motorycznych rogu przedniego, tworząc prosty Odruchowa ścieżka powstaje.
Ale spójrzmy na długą wznoszącą się gałąź, prawdziwą Hinterstrangbahn.
Gracilis fasciculus i cuneatus fasciculus biegną do powiązanych z nimi jąder po „tej samej” (= ipsilateralnej) stronie, co oznacza, że odczucia (dotyk, wibracje, poczucie położenia) pochodzą z lewej strony stopa i po lewej dłoń także po lewej im Rdzeń kręgowy uciec.
Zarówno na ich drodze, jak iw samych jądrach występuje ścisła struktura somatotopowa, co oznacza, że każde miejsce na peryferiach ma dokładną lokalną reprezentację na wszystkich stacjach swojej drogi do kory mózgowej:
im dalej w dół segmentu, do którego wchodzi informacja o bodźcu, tym dalej na boki na swojej ścieżce.
W dwóch jądrach włókna są przełączane na drugą komórkę nerwową, która rozszerza się do Wzgórze w Międzymózgowie wysyła.
Nie są już nazywane „Spinobulbaris„Ponieważ zostawili za sobą zarówno rdzeń kręgowy (spino-), jak i jądra (opuszki). Te włókna przecinają się teraz po drugiej stronie, tj. biegną po przeciwnej stronie. Włókna, które teraz biegną po lewej stronie, przenoszą informacje z prawej połowy ciała. Są wezwani do tej sekcji Lemniscus medialis „pętla dalej w środku” i są częścią ścieżki prowadzącej włókna nerwowe z różnych obszarów rdzeniowych do wzgórza (Droga opuszkowo-mózgowa).
Dlatego odtąd pociąg jest również nazywany tak system lemniscale wyznaczony. W pewnym rdzeniowym obszarze wzgórza (Jądro brzuszne posterolateralis) będą na trzecim Komórka nerwowa przełączony, który wysyła swoje procesy do kory mózgowej, tam w Zakręt postcentralny. To jest obrót mózgu, który leży bezpośrednio za środkową bruzdą i jest, by tak rzec, „punktem końcowym” dla wszystkich wrażliwych informacji.
Niektóre włókna poczucia pozycji, że Propriocepcja, kończą się również na innych głównych obszarach, zwłaszcza Jądro piersiowe grzbietowe (zwanej także kolumną Stilling-Clarke), który znajduje się w tylnym klaksonie na poziomie segmentów C8-L3.
Stamtąd będą nad tylny boczny przewód móżdżkowy (= Tractus spinocerebellaris posterior) do Kora móżdżku wysłane.
Choroby
Jeśli tylny rdzeń jest uszkodzony, pojawia się tak zwana ataksja tylnego sznurka. Tutaj ruchy są nieskoordynowane, a wzór chodu bardzo niepewny, pacjenci mają wyraźną skłonność do upadków, ponieważ informacje o położeniu stawów i mięśni w przestrzeni nie są już odpowiednio przekazywane, a zakres ruchów nie może być już prawidłowo oszacowany przez mózg. Nieświadome „przeciwdziałanie sterowaniu” ciałem nie może więc dłużej funkcjonować prawidłowo.
Ponieważ włókna przenoszące tę informację późno przechodzą (w pniu mózgu) na przeciwną stronę, pacjenci mają tendencję do wypadania w stronę, w której uszkodzenie znajduje się w rdzeniu kręgowym (ipsilateralne).
Ponadto brakuje poczucia wibracji (tzw. Znieczulenie blaszkowe) oraz umiejętności rozpoznawania przedmiotów poprzez dotykanie ich rękoma przy zamkniętych oczach (stereoagnozja).
Zdolność do postrzegania dwóch jednoczesnych bodźców na skórze jako znajdujących się w różnych miejscach (dyskryminacja dwupunktowa) jest również ograniczona lub nieobecna.
Przyczyny uszkodzenia tylnego pasma mogą być:
- Ostatni (4.) etap kiły (tabes dorsalis)
- Mieloza linikowa (zniszczenie pochewek nerwowych z niedoborem witaminy B12)
- Guzy rdzenia kręgowego
- Niedrożność tętnic kręgosłupa tylnych
