Odruchy

definicja

Odruchy to niekontrolowane, szybkie i zawsze te same reakcje na określone bodźce.
Odruchy są zależne od naszego układu nerwowego, składającego się z włókien nerwowych, które komunikują się ze sobą poprzez tak zwane synapsy. Czujnik / receptor, na który działa bodziec, jest zawsze zaangażowany w odruch. Zawsze zaangażowany jest także efektor, na którym zachodzi odruchowa reakcja. Czujnik i efektor są połączone włóknami nerwowymi naszego układu nerwowego.
Rdzeń kręgowy i pień mózgu służą jako centralny punkt przełączania, w którym włókna nerwowe odbierające sygnał są przełączane na włókna nerwowe wyzwalające odpowiedź.
Obecność lub brak odruchu oraz intensywność odpowiedzi odruchowej mogą pozwolić na wyciągnięcie ważnych wniosków na temat chorób układu nerwowego podczas badania lekarskiego i neurologicznego.

Łuk refleksyjny

Podstawą wszystkich odruchów są tak zwane łuki odruchowe. Są to wzajemne połączenia różnych ścieżek nerwowych, które zawsze biegną przez rdzeń kręgowy. Zasadniczo mają one zawsze następującą strukturę: Zewnętrzny bodziec jest odbierany przez czujnik (np. Wrzeciono mięśniowe). To przekazuje informacje do rdzenia kręgowego. Tutaj następuje połączenie z innym włóknem nerwowym.

To z kolei przekazuje informację do efektora (np. Mięśnia), który jako ostatnia stacja w cyklu, w odpowiedzi na bodziec (np. Rozciągając nogę) wykonuje następnie odpowiednią czynność. Te łuki odruchowe mogą być projektowane w różnym stopniu. Odruchy mięśniowe, takie jak odruch ścięgna rzepki, są dość proste: czujnik i efektor znajdują się w tym samym miejscu i, że tak powiem, są przekazywane bezpośrednio.

Istnieją jednak również sytuacje, w których wstawiane są inne modulujące włókna nerwowe, które zapewniają, że przychodzące sygnały są wzmacniane lub hamowane. Możliwe jest również, że czujnik i efektor znajdują się w różnych miejscach ciała. Wtedy mówi się o tak zwanych odruchach zewnętrznych. Łączy ich jednak to, że informacja nie dociera najpierw do mózgu, a zatem nie wymaga arbitralnej decyzji o działaniu, ale odbywa się „automatycznie” dzięki bezpośredniemu połączeniu w rdzeniu kręgowym.

Zadanie odruchów

Odruchy to reakcje organizmu na bodźce zewnętrzne, które pojawiają się natychmiast i nie wymagają oddzielnej kontroli ani gotowości. Można to zrobić tak szybko, ponieważ odruchy opierają się na prostym obwodzie, który bezpośrednio wywołuje reakcję na bodziec.

Ważną rolę odgrywa również siła i czas trwania zastosowanego bodźca. Więc istnieje związek bodziec-odruch. Odruchy służą ochronie organizmu, na przykład odruchy wczesnodziecięce ułatwiają niemowlęciu znajdowanie i spożywanie pokarmu.

Odruchy odgrywają ważną rolę w zapobieganiu niebezpieczeństwu. Przed ciałem obcym np. może dostać się do oka, reaguje odruch mrugnięcia i oko jest zamknięte.

Podczas wchodzenia w spiczasty lub ostry przedmiot dotknięta stopa jest odruchowo podnoszona, a druga stopa jest obciążana.

Dlatego niektóre odruchy nazywane są również odruchami ochronnymi. Odruchy służą również do prawidłowego uczenia się i wykonywania złożonych sekwencji ruchowych podczas rozwoju. Wrodzone odruchy umożliwiają ludziom przystosowanie się do okoliczności i przeżywalność, czego nie trzeba się najpierw nauczyć.

Możesz być także zainteresowany tym tematem: Odruch źreniczny

Jakie są odruchy?

Odruchy są zróżnicowane w zależności od lokalizacji receptora i efektora oraz liczby synaps pomiędzy nimi. Jeśli receptor i efektor znajdują się w tym samym narządzie, jest to prosty łuk odruchowy i mówi się o autorefleksji.

Jeśli receptor i efektor znajdują się w różnych narządach, nazywa się to odruchem zewnętrznym. Rozróżnia się odruchy wrodzone i wyuczone lub nabyte. Odruchy dzielą się na odruchy trzewne, somatyczne i mieszane.

Plik odruchy somatyczne lmożna podzielić na odruchy z synapsą, tzw. autorefleksy oraz z kilkoma połączeniami synaptycznymi, tzw. odruchami zewnętrznymi.

Przykładami odruchów monosynaptycznych są odruch ścięgna rzepki lub ścięgna mięśnia dwugłowego. Przykładem polisynaptycznego odruchu zewnętrznego jest odruch cofnięcia nogi podczas nadepnięcia na spiczasty przedmiot.

Odruchy trzewne kontrolować funkcję narządów wewnętrznych w określonych warunkach. Na przykład opróżnianie pęcherza jest kontrolowane przez odruchy trzewne, przy czym w tym przypadku bodźcem wyzwalającym jest zwiększające się wypełnienie pęcherza.

Odruchy mieszane to mieszanka odruchów trzewnych i somatycznych. Przykładem jest tu działanie ciepłego przedmiotu, takiego jak termofor, na skórę brzucha, co działa relaksująco na napięte, podrażnione jelita.

Odruchy u niemowląt

Noworodki i niemowlęta mają wiele odruchów, które różnią się od tych u dorosłych ze względu na różne okoliczności. Niemowlęta poruszają się prawie wyłącznie odruchowo. Jest to pomocne, ponieważ nie mają jeszcze zdolności motorycznych, aby na przykład utrzymać równowagę. Odruchy te służą między innymi samoobronie czy odżywianiu. Większość z tych odruchów ustępuje z upływem czasu i są postrzegane u dorosłych jako oznaka (głównie) choroby neurologicznej.

Przeczytaj więcej na ten temat: Odruchy dziecka

Odruchy wczesnego dzieciństwa są wrodzone, ale zanikają w toku rozwoju po pierwszych miesiącach życia.
Celem tych odruchów jest ochrona niemowlęcia przed urazami i niebezpieczeństwem lub ułatwienie znalezienia i zjedzenia pożywienia.

• Odruch ssania: pozwala dziecku do 3 miesiąca automatycznie ssać wszystko, co dotknie ich ust. Służy do ułatwienia karmienia piersią
• Odruch szukania: w odruchu szukania dziecko po dotknięciu kącika ust odwraca głowę w stronę dotkniętą. Odruch ssania-połykania wspomaga odżywianie
• Odruch chwytania dłoni i stóp. Po dotknięciu tego dziecko automatycznie uzyskuje do niego dostęp. Odruchy chwytania są wymawiane przez różny czas na dłoni i stopie: pierwszy utrzymuje się do 4. miesiąca, drugi do piętnastego
• Moro lub odruch uścisku: Dzięki temu odruchowi dzieci, które nieoczekiwanie zostały ułożone w pozycji na wznak, powinny rozprostować ręce i palce, a następnie przyłożyć je z powrotem do ciała i zacisnąć pięści. Termin ten powinien wygasnąć nie później niż do 6 miesiąca życia
• Odruch pływania: Dzięki odruchowi pływania dziecko w pozycji poziomej wykonuje ruchy przypominające pływanie w wodzie
• Odruch Babińskiego: w odruchu Babińskiego niemowlę rozciąga duży palec, wycierając zewnętrzną podeszwę stopy, a pozostałymi palcami wykonuje ruch przeciwbieżny.
• Odruch Galanta (pusty tył podczas dotykania pleców)
• tonizujące odruchy szyi (rozciąganie lub zginanie kończyn podczas ruchu szyi)

Te odruchy są regularnie badane w ramach badań lekarskich u dzieci. Indywidualne odruchy powinny cofnąć się do pewnych punktów swojego rozwoju. Jeśli np. Jeśli odruch Babińskiego wystąpi w późniejszym czasie, może to być oznaką choroby ośrodkowego układu nerwowego.Wtedy mówi się o odruchu patologicznym, ponieważ ta odruchowa reakcja nie występuje u osób zdrowych.

Może Cię również zainteresować: Badania kontrolne noworodka

Jakie odruchy są na nodze?

Zazwyczaj testowane są również cztery odruchy na nodze.

• Odruch ścięgna rzepki: osoba badająca puka w ścięgno z lekko wyprostowanymi nogami, sięgającymi nieco poniżej rzepki. To rozciąga nogę w stawie kolanowym.
• Odruch przywodziciela: wyzwalany przez dotknięcie wewnętrznej strony nogi tuż nad kolanem. Prowadzi to do zamknięcia nóg.
• Odruch piszczelowo-tylny: aby wywołać odruch, należy uderzyć w ścięgno nieco powyżej przyśrodkowej kostki, co powoduje obrót stopy do wewnątrz.
• Odruch ścięgna Achillesa: tutaj stopa jest lekko rozciągnięta i uderzona w ścięgno Achillesa w tylnym dolnym końcu podudzia lub w śródstopie. To powoduje złożenie stopy.

Odruch ścięgna rzepki

Odruch ścięgna rzepki, który jest również skracany do PSR, jest odruchem monosynaptycznym mięśni, co oznacza, że ​​łuk odruchowy przebiega tylko przez jedną synapsę, która łączy dwie komórki nerwowe, zwane również neuronami. Uruchamiany jest przez uderzenie w ścięgno mięśnia czworogłowego uda, czterogłowego prostownika mięśnia uda i prowadzi w ten sposób do skurczu mięśnia czworogłowego uda, a tym samym do wyprostu stawu kolanowego.

Receptor i narządy efektorowe odruchu ścięgna rzepki są zatem identyczne. W odruchu ścięgien rzepki pośredniczy nerw udowy. Wrażliwe neurony (Elementy doprowadzające) przekazują bodziec do odcinka rdzenia kręgowego L2-L4, gdzie bodziec jest przekazywany do włókien nerwu ruchowego (Efferents) i biegnie z powrotem do włókna mięśniowego nerwu udowego, gdzie wyzwalany jest skurcz. Odruch może zostać wywołany i zbadany przez lekarza młotkiem odruchowym w ramach badania neurologicznego. Jeśli pożądana reakcja odruchowa nie wystąpi, może to wskazywać na uszkodzenie segmentu rdzenia kręgowego L2-4, na przykład w postaci przepukliny dysku lub uszkodzenia nerwu udowego, i należy to dokładniej wyjaśnić.

Przeczytaj więcej na ten temat: Odruch ścięgna rzepki

Jakie odruchy są na ramieniu?

Na ramieniu można wywołać różne odruchy. Pozycja wyjściowa to pacjent leżący na plecach, który luźno kładzie ręce na pachwinie. Zwykle testowane są następujące cztery:

• Odruch ścięgna bicepsa: w odruchu ścięgnistym bicepsa palec badającego przykłada się do ścięgna bicepsa w zgięciu łokcia, a następnie uderza. Powoduje to zgięcie przedramienia.
• Brachioradialis / Radiuspersiostreflex: Odruch brachioradialis jest wyzwalany przez stukanie w wewnętrzne przedramię w pobliżu nadgarstków. Powoduje to lekkie zgięcie przedramienia.
• Odruch ścięgna trójgłowego: w przypadku odruchu ścięgnistego trójgłowego, badający uderza w to ścięgno łokcia zewnętrznego, które rozciąga przedramię.
• Odruch Trömnera: odruch Trömnera jest wyzwalany, gdy ręka jest rozluźniona i zwisa. Badanie odbywa się od przodu na opuszkach palców. Tutaj ręka lekko się zamyka.

Jakie odruchy mają włosy?

Włosy również podlegają refleksom. Wszyscy znają zjawisko tzw. „Gęsiej skórki”. Ostatecznie jest to odruch, który prowadzi do prostowania włosów. Cała sprawa jest ewolucyjna: nasi przodkowie byli znacznie bardziej owłosieni niż my. W zimnie lub w niebezpieczeństwie komórki rzęsate prostowały się pod wpływem odruchów, przez co sierść była napuszona.

Z jednej strony spowodowało to włączenie powietrza i związanej z nim warstwy izolacji przed zimnem, z drugiej strony wyglądało to znacznie groźniej. Ten odruch pozostał w nas do dziś, nawet jeśli teraz można zaniedbać jego funkcję.

Jak możesz przetestować refleks?

Badanie lub badanie odruchów jest częścią badania fizykalnego i neurologicznego.

Badanie to sprawdza, czy odruchy mogą być wyzwalane po tej samej stronie w stopniu fizjologicznym iw zależności od odruchu, czy też występują odruchy patologiczne.

Stwierdzenie tzw. Stanu odruchu jest badane na podstawie odruchu, który należy zbadać młotkiem odruchowym lub innymi pomocami neurologicznymi, takimi jak szczoteczka, spiczasty przedmiot lub ręka badającego.

Podczas badania własnych odruchów w ścięgno mięśnia (np. Odruch ścięgna rzepki) przykładane jest lekkie uderzenie młotkiem refleksyjnym, co powoduje skurcz mięśnia. Jeśli to możliwe, odruch jest zawsze badany w porównaniu obok siebie, aby móc lepiej ocenić reakcję odruchową. Ocenia się, czy reakcja odruchowa jest „normalna”, „zmniejszona”, „zwiększona” lub „nieobecna”.

Co to jest młotek refleksyjny?

Jeśli lekarz chce zbadać refleks swojego pacjenta, metodą z wyboru jest tzw. Młotek refleksyjny. Jest to urządzenie, które dzięki wyćwiczonej technice pozwala bardzo precyzyjnie i z taką samą siłą nakłuć określony punkt (zwykle ścięgno).

Młotek jest zwykle wykonany z metalu, ale może być również wykonany z tworzywa sztucznego i ma końcówki wyposażone w gumę. Istnieje wiele różnych modeli, z których najpopularniejszym jest młotek "Trömner", który ma dwa końce różnej wielkości: jeden dla dorosłych i jeden dla dzieci i charakteryzuje się średniej długości trzonkiem i charakterystycznym kształtem trzonka.

Co to jest padaczka odruchowa?

Padaczka odruchowa jest bardzo rzadką chorobą mózgu, w której na pewne sygnały lub bodźce reaguje napad.
Te bodźce są bardzo różne, ale często to procesy stawiają mózgowi szczególnie wysokie wymagania, czyli złożone usługi. Bodźce wzrokowe są często wyzwalaczem padaczki odruchowej: napady padaczkowe występują, gdy pojawia się światło (np. Stroboskop), szczególnie jasne lub migoczące, a nawet przy bardzo szybko zmieniających się obrazach (np. Filmy akcji, gry komputerowe).

Ale inne usługi, takie jak czytanie, arytmetyka, a nawet słuchanie określonej melodii, również mogą być używane jako wyzwalacze. Przyczyną tego jest wadliwe przełączanie niektórych dróg nerwowych, tak że w mózgu osoby zainteresowanej występuje niepożądana aktywność, a następnie reagują one w postaci skurczu. Może to objawiać się usztywnieniem lub wybiciem poszczególnych kończyn. Pacjenci często również gryzą języki. Padaczka odruchowa ma bardzo dobre rokowanie: często uniknięcie sytuacji wyzwalającej wystarczy, aby zapobiec nowemu napadowi. Ponadto można przepisać tak zwane leki przeciwdrgawkowe, które również zmniejszają aktywność napadową.

Przeczytaj także artykuł na ten temat: Leki na padaczkę