Zaburzenia pozapiramidowe

Synonimy w szerszym znaczeniu

Zaburzenia koordynacji ruchów, zespół Parkinsona, choroba Huntingtona, dystonia, zespół Tourette'a, zaburzenia pozapiramidowe

wprowadzenie

Do tej grupy zdjęć klinicznych zaliczamy np

• Choroba Parkinsona
• Chorea Huntington
• Dystonia czy coś takiego
• Zespół Tourette'a.

U wszystkich tak zwany pozapiramidowy układ ruchowy nie jest już wystarczająco funkcjonalny. Jego zadaniem jest koordynacja ruchów, które powinien wykonywać organizm. Regulacja siły, kierunku i prędkości ruchów. Układ pozapiramidowy nie wyzwala bezpośrednio ruchów, a jedynie wpływa na nie i zapewnia jednolite, płynne ruchy.

pierwotna przyczyna

Zespół pozapiramidowy to zbiór objawów występujących w różnych chorobach neurologicznych, np. Choroba Huntingtona lub choroba Parkinsona. Układ pozapiramidowy opisuje włókna nerwowe, które znajdują się poza główną ścieżką ruchu (termin techniczny Tor piramidalny) kłamać i pomagać kontrolować nasze ruchy. Świadome ruchy są wykonywane ścieżką piramidy. Układ ruchu pozapiramidowego odpowiada za precyzyjną regulację i wpływa na trajektorię piramidy. Odpowiada za wsparcie i funkcję utrzymującą oraz napięcie mięśni (termin techniczny ton), jak również ruchy kończyn w pobliżu tułowia. Układ pozapiramidowy i główna ścieżka ruchu ściśle ze sobą współpracują, tylko w ten sposób ruch jest w ogóle możliwy i tylko w ten sposób można wykonywać ukierunkowany ruch i umiejętności motoryczne.

Zespół pozapiramidowy opisuje zaburzenia w obrębie układu pozapiramidowego, które dotyczą tych obszarów. Dokładne zaburzenie różni się w zależności od obrazu klinicznego. Komórki nerwowe są zwykle niszczone z różnych przyczyn (np. Także w chorobie Parkinsona i Huntingtona), inne możliwe przyczyny mogą być wynikiem spożycia toksycznych substancji lub leków lub też w wyniku niedostatecznego przepływu krwi w mózgu (np. Udar) ale istnieje również genetyczna przyczyna niektórych chorób. Brakuje ważnych części w połączeniu wzajemnym dla sekwencji ruchu. W chorobie Parkinsona brakuje aspektów aktywujących, przez co ruch jest mniejszy (termin techniczny Hipokinezja), w pląsawicy Huntingtona nie ma aspektów hamujących, co prowadzi do nadmiernego ruchu (termin techniczny Hiperkinezja).

Choroba Parkinsona

Średni wiek zachorowania na chorobę Parkinsona wynosi 55 lat. Akumulacja rodzinna występuje w około 10 procentach przypadków. W śródmózgowiu występuje niedobór pewnej substancji przekaźnikowej (med .: neuroprzekaźnik), dopaminy. Obecnie dominują inne neuroprzekaźniki, które przeciwdziałają dopaminie. W wyniku braku hamowania pewnych regionów mózgu, niedobór dopaminy prowadzi do zwiększonego napięcia (napięcia mięśni) w mięśniach zginaczy i prostowników. Inne regiony, które są normalnie stymulowane, są teraz bardziej zahamowane. Typowe objawy choroby Parkinsona obejmują sztywność (sztywność), drżenie (drżenie) i akinezę (spowolnienie ruchów) i niestabilność postawy (niezdolność do utrzymania równowagi, na przykład podczas popychania). Sztywność wynika ze wzrostu napięcia mięśniowego (napięcia mięśni). Drżenie charakteryzuje się tym, że występuje w spoczynku i ustępuje przy ukierunkowanych ruchach (na przykład sięganie po coś). Akinezę można rozpoznać szczególnie dobrze po małych krokach. Większość pacjentów ma również tak zwaną maskę twarzy, ponieważ mięśnie twarzy są również osłabione. Diagnoza jest przede wszystkim kliniczna, oparta na wyglądzie pacjenta. Jeśli spróbujesz rozciągnąć zgięte ramię pacjenta, zauważysz pewne „zacinanie się” ruchu, tak zwane zjawisko koła zębatego.

Należy również przeprowadzić leczenie zachowawcze choroby Parkinsona, czyli fizjoterapię i trening ruchowy, a także szczegółową edukację pacjenta i jego bliskich.
W ramach terapii lekowej choroby Parkinsona można podjąć próbę złagodzenia objawów poprzez zastąpienie brakującej substancji przekaźnikowej. Stosuje się nie tylko samą substancję przekaźnikową, ale także substancje wykazujące ten sam efekt. Nadal nie ma możliwości wyleczenia choroby. Tylko postęp można zatrzymać lub spowolnić.

O wiele więcej przydatnych informacji znajdziesz w naszym temacie: Choroba Parkinsona.

Chorea Huntington

Istnieje kilka podtypów pląsawicy. Najbardziej znaną jest prawdopodobnie główna pląsawica (pląsawica Huntingtona). Występuje również forma podrzędna. To choroba dziedziczna. Do wywołania choroby wystarczy wadliwa odziedziczona kopia genu. W przeciwieństwie do choroby Parkinsona ta sama substancja przekaźnikowa (dopamina) ma zwiększone działanie („odwrócenie choroby Parkinsona”). Ze względu na przeciwną przyczynę choroby Parkinsona objawy pacjentów są w zasadzie odwrotne. W pląsawicy występują mięśnie hipotoniczne (wiotkie) i zwiększony ruch (Hiperkinezja).
Przez hiperkinezę rozumie się nagłe, podobne do błyskawic, a przede wszystkim mimowolne, rzucające się ruchy. W przypadku choroby Huntingtona dochodzi również do zmian osobowości.
Ponieważ jest to choroba dziedziczna, kwestionowanie rodziny i podobnych chorób odgrywa główną rolę. Następują badania neurologiczne, tomografia komputerowa czaszki (tomografia komputerowa czaszki), EEG (elektroencefalo-gram = pomiar fal mózgowych) oraz próbki krwi.
Niestety przyczyny nie da się wyeliminować, więc choroba jest nieuleczalna.Można podawać leki, aby zmniejszyć występowanie nagłych mimowolnych ruchów. Rokowanie w chorobie Huntingtona to 15-20 lat przeżycia. Rokowanie w przypadku drobnej pląsawicy jest dobre, utrzymuje się od 1 do 6 miesięcy i możliwe jest wyleczenie.

Więcej informacji na ten temat można znaleźć pod adresem: Chorea Huntington

Dystonia

Dystonia to stan napięcia mięśni o nieprawidłowej postawie. Mogą występować sporadycznie (np. Tylko prawa strona szyi), jednostronne lub uogólnione. Przyczyną jest utrata komórek nerwowych, które są ważne dla koordynacji ruchów. Występują rodzinne klastry. Możliwe są również guzy (łagodne lub złośliwe). Istnieją zatem formy pierwotne i wtórne spowodowane innymi chorobami. W zależności od umiejscowienia zmiany w tkance nerwowej pojawiają się różne dolegliwości. Często tzw Spazmatyczny kręcz szyi. Jest to rozumiane jako wolno postępujący spastyczny skurcz mięśni szyi i szyi. Głowa następnie obraca się w przeciwną stronę.
Inne części ciała (dłonie, ramiona) również mogą stać się skurczone z powodu skurczów mięśni.

Rozpoznanie ustala się na podstawie wywiadu (przesłuchania) pacjenta i badania neurologicznego. Terapia polega na podawaniu leków zapobiegających skurczom mięśni. Wstrzyknięcie toksyny botulinowej (Botox®) również daje dobre efekty, ale nadal jest dokładniej testowane i powinno być stosowane tylko przez specjalistów neurologów, ponieważ nieprofesjonalne stosowanie może prowadzić do znacznych skutków ubocznych (np. Trudności w połykaniu). Botox® blokuje receptory, do których normalnie przyłączają się substancje pośredniczące w skurczach mięśni. Ta trucizna jest rozkładana po około 3 do 4 miesiącach, więc należy wykonać nowy zastrzyk. Ta choroba nadal się rozwija.

zespół Tourette'a

Zespół Tourette'a jest chorobą dziedziczną, która częściej dotyka mężczyzn niż kobiety. Tutaj również dotknięty jest pewien obszar mózgu, zwoje podstawy. Ostatecznie omawianych jest obecnie wiele różnych przyczyn zespołu Tourette'a. Jednak żadna teoria nie została do tej pory udowodniona, że ​​można mówić o jakiejś przyczynie. Pacjenci cierpią na tiki motoryczne (mruganie, drganie ust, klikanie językiem, drganie ramion). Tiki to niekontrolowane ruchy mięśni. Możliwe są również tiki wokalne (odgłosy, chrząkanie, chrząknięcia, a nawet całe słowa). Objawem jest również zaburzenie obsesyjno-kompulsywne. W celu ustalenia rozpoznania stosuje się przesłuchanie pacjenta, badanie neurologiczne i EEG. Terapia zabawowa i terapia rozmowa mogą być stosowane jako terapia. Objawy obsesyjno-kompulsywne można leczyć lekami. Próbuje się również powstrzymać tiki lekami.

Więcej informacji na ten temat można znaleźć pod adresem:

• zespół Tourette'a
• Tiki

Jakie są objawy towarzyszące?

Jeśli zespół pozapiramidowy objawia się nadmiernym ruchem, pojawiają się mimowolne ruchy ramion. Mięśnie twarzy są często poruszane mimowolnie, na przykład w postaci ruchów żucia.

Jeśli zespół pozapiramidowy objawia się siedzącym trybem życia, mogą wystąpić drżenie, przemarznięcie podczas chodzenia lub sięgania po przedmiot (tj. Pacjent chce wykonać ruch, ale stopa lub ręka po prostu nie zaczyna się poruszać). Wyraz twarzy może również ogólnie ulec zubożeniu, tak że osoba zainteresowana zwykle pokazuje tylko twarz pozbawioną wyrazu.

Nasilenie objawów może wskazywać na pewne choroby. Ogólnie osoby dotknięte chorobą również częściej upadają. Ponieważ wiele chorób sprawczych należy do grupy neurodegeneracyjnej, często występuje otępienie towarzyszące. Osobowość zainteresowanej osoby również może się zmienić. Na przykład może wystąpić pozornie bezpodstawna agresja. Jeśli osoby dotknięte chorobą zauważą te zmiany, depresja nie jest rzadką chorobą współistniejącą.

Przeczytaj także nasz temat: Objawy choroby Parkinsona

Jak stawiasz diagnozę?

Diagnoza jest postawiona przede wszystkim w drodze szczegółowej dyskusji medycznej (termin techniczny anamnese) i przeprowadził dokładne badanie fizykalne. Bada dokładnie, jaki rodzaj siedzącego trybu życia lub nadmiernej aktywności fizycznej występuje i jak się objawia. W niektórych przypadkach można postawić jasną diagnozę. Ponieważ jednak różne obrazy kliniczne łączą się ze sobą, aż do postawienia ostatecznej diagnozy, często omawia się tylko obecność zespołu pozapiramidowego. Pewne badania obrazowe (takie jak niektóre MRI) i niektóre badania krwi w niektórych przypadkach mogą potwierdzić diagnozę. Często dodaje się inne procedury diagnostyczne, aby wykluczyć inne choroby. Czasami testy genetyczne, usunięcie płynu z rdzenia kręgowego (termin techniczny Trunek) lub odpowiedź na określone leki do diagnozy.

Ogólne stwierdzenie dotyczące rokowania nie jest możliwe. Zależy to całkowicie od konkretnego obrazu klinicznego i różnych opcji terapii, a także od historii choroby i historii rodziny.

Jak działa koordynacja ruchów?

Plik Koordynacja ruchów jest kontrolowany w części mózgu znajdującej się w Międzymózgowia i śródmózgowia kłamstwa. Oto kontrola mimowolnego Ruchy i postawa.
Tak zwany układ pozapiramidowy składa się z kilku elementów, które wykonują różne zadania, a jednocześnie doskonale ze sobą współpracują. Na przykład w pniu mózgu odruchy utrzymywania i dostosowywania są ze sobą powiązane. Są to mimowolne. Nikt nie musi świadomie myśleć o zatrzymaniu się.
Nawet gdy autobus szybko nabiera ostrego zakrętu, zwykle nie przewracamy się, a zamiast tego regulujemy moc na przeciwną stronę - błyskawicznie i bez zastanawiania się.
Kolejna stacja to Wzgórze, „brama do świadomości”, zadzwonić. Tutaj informacje o położeniu mięśni i stawów są przetwarzane i postrzegane.
Plik Móżdżek odgrywa dużą rolę w saldo.
w Zwoje podstawy określone sekwencje ruchów są zapisywane i wywoływane.

Podsumowanie

Do zaburzeń koordynacji ruchów zalicza się m.in. Zespół Parkinsona, Chorea Huntington, zespół Tourette'a i Dystonia. To, co ich łączy, to fakt, że ruchów nie można już wystarczająco koordynować.
Te skargi wahają się od Drżenie rąk aż do zwiększonego napięcia mięśniowego, tj. bardziej skurczowego Muskulatura.
W zależności od choroby wpływają na różne obszary ciała. Na poziomie mózgu zaburzone są różne mechanizmy, ale wszystkie z nich wpływają na tzw. Układ pozapiramidowy.