Dekompresja podbarkowa / rozszerzenie dachu barku
Synonimy
ASD, SAD, OAD, dekompresja barku, dekompresja podbarkowa, stożek rotatorów, naderwanie stożka rotatorów, kalkara
definicja
Tak zwana dekompresja podbarkowa poszerza obszar poniżej wyrostka zębodołowego (= podbarkowego = strop barkowy), dzięki czemu zapewniony jest normalny proces przesuwania znajdującego się pod nim mankietu rotatora. Poszerzenie podbarkowego dachu barkowego przeprowadza się w zespole zwężenia barku (zespół impingement).
Zasadniczo istnieją dwie metody leczenia operacyjnego:
- Artroskopowa dekompresja podbarkowej (ASD)
- Otwarta dekompresja podbarkowa (OSD)
Spotkanie ze specjalistą ds. Barku
Chętnie doradzę!
Kim jestem?
Nazywam się Carmen Heinz. Jestem specjalistą ortopedii i chirurgii urazowej w zespole specjalistycznym dr. Gumpert.
Staw barkowy jest jednym z najbardziej skomplikowanych stawów w ludzkim ciele.
Leczenie barku (stożek rotatorów, zespół uderzeniowy, zwapnienie barku (ścięgno wapienne, ścięgno mięśnia dwugłowego itp.) Wymaga zatem dużego doświadczenia.
W sposób zachowawczy leczę wiele chorób barku.
Celem każdej terapii jest leczenie z pełnym wyzdrowieniem bez operacji.
To, która terapia daje najlepsze rezultaty w dłuższej perspektywie, można określić tylko po zapoznaniu się ze wszystkimi informacjami (Badanie, RTG, USG, MRI itp.) podlegać ocenie.
Znajdziesz mnie w:
- Lumedis - Twój ortopeda
Kaiserstrasse 14
60311 Frankfurt nad Menem
Bezpośrednio do umówienia się na spotkanie online
Niestety obecnie można umówić się tylko na wizytę u prywatnych ubezpieczycieli zdrowotnych. Mam nadzieję na twoje zrozumienie!
Więcej informacji o mnie można znaleźć w Carmen Heinz.
Artroskopowa dekompresja podbarkowej (ASD)
Artroskopową dekompresję podbarkową - ASD - wykonuje się za pomocą dwóch małych nacięć skóry w ramach jednego wykonywanego jednocześnie Artroskopia (Odbicie) Staw barkowy. Dwa nacięcia skóry wykonuje się powyżej rzeczywistego wnętrza stawu barkowego.
Dodatki operacyjne
Jak już wspomniano, do uzyskania dostępu potrzebne są tylko dwa małe nacięcia w skórze.
Niezbędne są dwa wejścia, z których jedno to tzw optyka należy wprowadzić (dostęp od tyłu), z drugiej strony należy również wprowadzić narzędzia chirurgiczne (dostęp z boku). Optyka reprezentuje mały aparat który wyświetla obrazy barku na monitorze zewnętrznym. W ramach ASD narzędziami chirurgicznymi mogą być na przykład noże elektryczne lub golarki, które są wymagane do rozszerzenia obszaru.
Dalsze informacje są również dostępne pod adresem Artroskopia.
Podejście operacyjne
Procedura podzielona jest na 2 etapy: Bursoskopia i dekompresja podbarkowa
- Formą diagnozy jest tzw. Bursoskopia, podczas której bada się i ocenia kaletkę podbarkową (kaletkę) za pomocą optyki. Optyka, która jest wypychana z tyłu barku pod wyrostkiem barkowym do kaletki podbarkowej, może służyć do wykrywania zrostów, zgrubień lub zaczerwienień, które ostatecznie wpływają na drugi etap, dekompresję podbarkową.
Stan stożka rotatorów można również ocenić za pomocą buroskopii. Aby to zrobić, optyka jest ustawiona „w dół”. Łzy stożka rotatorów są łatwe do rozpoznania, ponieważ kaletka sama leży na mankiecie rotatorów i jest z nim połączona.
Spojrzenie „w górę” umożliwia wizualizację dolnej powierzchni wyrostka barkowego. Jest to obszar, który poprzez częściowe usunięcie ma zapewnić rozszerzenie przestrzeni podbarkowej. To częściowe usuwanie odbywa się za pomocą golarki, która usuwa ten obszar kości poprzez ruchy obrotowe i tnące. Proces ten jest częścią drugiego etapu opisanego poniżej. - Właściwa dekompresja podbarkowa składa się z dwóch podetapów, usunięcia tkanek miękkich i resekcji kości.
W ramach usuwania tkanek miękkich usuwa się zgrubiałe części kaletki (worek śluzowy -> patrz rysunek), a tkanki miękkie na spodniej stronie wyrostka zębodołowego (spodnia strona łuski). To usuwanie tkanek miękkich odbywa się za pomocą golarki. Ponieważ cięcia w tych obszarach zawsze krwawią, a krwawienie pogarsza widok, zawsze konieczna jest hemostaza nożem elektrycznym, aby zatrzeć krwawienie.
Resekcja kości polega na wyfrezowaniu kości na spodzie wyrostka barkowego. Do tego służy również golarka, ale nasadka jest zmieniona.
Podczas operacji wyszczerbiono akromion i usunięto dużą część tkanki miękkiej oraz kaletki. Widoczne jest poszerzenie przestrzeni podbarkowej, dzięki czemu nowo utworzona odległość między akromionem a mankietem rotatorów umożliwia teraz lepszy ruch ślizgowy.
Rysunek bocznej ostrogi dachowej
Przed operacją
Zdjęcie specjalnego zdjęcia rentgenowskiego (widok wylotowy), na którym widać zwężającą się ostrogi pod dachem barku, która uszkadza stożek rotatorów i ostatecznie prowadzi do zerwania stożka rotatorów.
Wynik po leczeniu operacyjnym
Po operacji
To samo zdjęcie rentgenowskie po zabiegu artroskopowym po usunięciu ostrogi.
Usunięto przyczynę ucisku. Operację tę można wykonać techniką dziurki od klucza, czyli w artroskopii, bez dużych nacięć.
Otwarta dekompresja podbarkowa (OSD)
Drugą możliwością interwencji operacyjnej jest otwarta dekompresja podbarkowa, która była wykorzystywana jako jedyna możliwość operacji powiększenia operacyjnego przed standaryzowanym zastosowaniem ASD.
W przeciwieństwie do ASD, należy wykonać większe nacięcie skóry (około 5 cm), aby umożliwić dostęp do obszaru operacyjnego.
Podczas gdy odzwierciedlenie obszaru, który ma być obsługiwany, odbywa się w ramach ASD, bezpośrednia obsługa rozpoczyna się w ramach OSD. Sama operacja jest tradycyjnie podzielona na dwie części.
W pierwszej części operacji usuwa się połączenia więzadłowe między wyrostkiem barkowym a krukowatym. To rozluźnienie połączeń pasmowych można wykonać indywidualnie na różne sposoby. Nie wszystkie połączenia taśmowe muszą być zawsze poluzowane. W niektórych przypadkach połączenia taśmowe są również naprawiane później.
Po wykonaniu pierwszego częściowego kroku OSD, drugim częściowym krokiem jest usunięcie kostnego klina na spodniej stronie wyrostka zębodołowego.
Zmniejszona odległość między akromionem a głową kości ramiennej powinna być zwiększona, aby zapewnić stożkowi rotatorów wystarczającą swobodę ruchów.
Teraz następuje pierwszy krok OSD: połączenia taśmowe pomiędzy Acromionem i Coracoidem są usuwane.
Następnie wykonuje się drugi krok, czyli usunięcie klina kostnego.
W kontekście OSD zamiast golarki wymagane jest dłuto (patrz ASD).
Dodatki operacyjne
Procedura składa się z 2 części w klasyczny sposób:
- Usunąć połączenie więzadłowe między akromionem a krukowatym (ligamentum coraco-acromiale).
- Usunięcie klina kostnego o określonej wielkości z przedniej dolnej powierzchni wyrostka barkowego
Ryzyko dekompresji
Ryzyko dekompresji podbarkowej zależy od wielu czynników. Ekspresja zespołu bolesnego wpływa na szanse wyzdrowienia i poprawy po operacji pomimo operacji. Te dwa różne zabiegi chirurgiczne wiążą się również z różnymi zagrożeniami. Ogólnie rzecz biorąc, podejście artroskopowe wiąże się z bardzo niskim ryzykiem. Niemniej jednak przed operacją należy wyjaśnić wszystkie potencjalne szkody następcze i skutki uboczne znieczulenia i operacji.
Ponieważ dekompresję podbarkową zwykle przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym, pierwsze ryzyko może pojawić się podczas znieczulenia. Oprócz nietolerancji i alergii na środek znieczulający może również wystąpić podrażnienie rurki wentylacyjnej w tchawicy. Może to powodować chrypkę i ból gardła.
Ryzyka związane z samą eksploatacją obejmują między innymi przypadkowe uszkodzenie operowanych konstrukcji. Jeśli stawy są niestabilne, należy zachować szczególną ostrożność podczas operacji, ponieważ zerwanie więzadeł może zaostrzyć niestabilność. Ponadto istnieje ryzyko uszkodzenia struktur mięśniowych i kostnych stawu barkowego, a także powierzchni chrząstki i części stawowych. Może to prowadzić do siniaków w obszarze operacyjnym. W pewnych okolicznościach istnieje ryzyko, że przeprowadzona operacja przyniesie niewielką lub żadną poprawę.
W przypadku wszystkich zabiegów inwazyjnych, czy to małoinwazyjnych, czy chirurgii otwartej, istnieje ryzyko zakażenia patogenami. Przecinając barierę skórną i otwierając obszar operacyjny, patogeny mogą penetrować i zapalać okolice ramion, mięśnie, miejsce rany i skórę, jeśli higiena jest niewystarczająca. Jest to jeden z powodów, dla których pacjent musi spędzić kilka dni w szpitalu nawet po pozytywnej operacji.
Ból dekompresyjny podbarkowym
Początkowo będzie ból przed i po operacji. Zespół bolesnego uderzenia jest najczęstszym wskazaniem do odbarczenia podbarkowego. W kilka dni po operacji może powrócić niewielki ból w ranie i okolicy operowanej. Operacja zawsze skutkuje niewielkimi urazami tkanek miękkich i operowanych struktur. Często uszkadzane są również małe naczynia krwionośne, co może prowadzić do niewielkich siniaków w stawie barkowym. Czasami są bolesne, ale nie powinny trwać dłużej niż kilka dni do kilku tygodni. Rzeczywisty ból spowodowany zespołem uderzeniowym nie powinien powrócić po operacji. Lekarstwa, takie jak ibuprofen lub paracetamol, można tymczasowo przyjmować w przypadku łagodnego bólu operacyjnego.
Opieka postpenitencjarna
Zabiegi chłodzące (krioterapia) podejmowane są bezpośrednio po operacji, aby zmniejszyć ból, a przede wszystkim zmniejszyć obrzęk tkanek miękkich. Ponadto leki przeciwbólowe i zmniejszające przekrwienie można przepisać indywidualnie w razie potrzeby.
Można zastosować tzw. Drenaż Redona, aby umożliwić odpływ wydzieliny z rany operowanej. Ten drenaż jest usuwany około jednego do dwóch dni po operacji.
W ciągu pierwszych kilku dni ramię jest zwykle unieruchamiane za pomocą paska na ramię.
W celu jak najszybszego przywrócenia ruchu ramienia i zapewnienia tego, od 1 dnia po operacji zaleca się kontynuację leczenia fizjoterapeutycznego. Są to z jednej strony tzw. Ruchy bierne, które fizjoterapeuta wykonuje na czele, az drugiej strony po pewnym czasie prowadzenia ruchy czynne, które pacjent wykonuje sam pod kierunkiem fizjoterapeuty.
Dodatkowo istnieje możliwość obróbki końcowej za pomocą szyny z silnikiem (= CPM). Gdy pacjent siedzi na krześle, ramię jest umieszczane na elektrycznie napędzanej szynie ruchowej i inicjowany jest bezbolesny ruch ramienia. Pacjenci na ogół uważają leczenie za pomocą CPM za przyjemne. Szynę ruchu można regulować w sposób ciągły i zgodnie z indywidualną skalą.
Zwolnienie lekarskie po odbarczeniu podbarkowym
Długość zwolnienia lekarskiego po odbarczeniu podbarkowym należy uzależnić od powodzenia leczenia. Należy również w pełni przywrócić swobodę ruchów ramienia, co może zająć kilka miesięcy. Zwolnienie lekarskie zależy również od tego, czy aktywność fizyczna jest wykonywana, czy nie.
Przeciętny proces po operacji pokazuje, że staw w bandażu jest całkowicie unieruchomiony i nie może się poruszać przez około 1-2 tygodnie. W tym czasie ramię powinno być całkowicie oszczędzone; może być konieczna pomoc domowa. Następnie przywraca się ruch, co uzyskuje się dzięki lekkiej fizjoterapii bez obciążania stawu barkowego. Po około 3 miesiącach należy dążyć do pełnej mobilności i odporności. Dopiero wtedy można ponownie ćwiczyć rzucanie lub uderzanie pięścią, a także pływanie.
Zwolnienie lekarskie również się zmienia. W przypadku lekkich prac biurowych powrót do pracy może czasami nastąpić po 2 tygodniach. Jeśli w pracy wymagana jest pełna funkcja ramienia, może być konieczne 2 miesiące zwolnienia lekarskiego.
