Spastyczność w stwardnieniu rozsianym

wprowadzenie

Spastyczność to niepożądane napięcie mięśni powyżej normalnego poziomu.Oprócz zwiększonego napięcia mięśniowego występują również drżenie mięśni, skurcze mięśni i sztywność mięśni. Spastyczność może nawracać etapami lub utrzymywać się w sposób ciągły. Często występują w stwardnieniu rozsianym i nierzadko są łączone z osłabieniem mięśni.

Spastyczność może powodować ból i ograniczać mobilność fizyczną. Stopień spastyczności jest inny dla każdego pacjenta ze stwardnieniem rozsianym. Niektórzy są poważnie dotknięci spastycznością w życiu codziennym, podczas gdy inni mają tylko niewielkie ograniczenia. Niestety spastyczność jest jedną z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności w SM.

Dlaczego w stwardnieniu rozsianym może wystąpić spastyczność?

W SM wielokrotnie pojawiają się ogniska zapalne w ośrodkowym układzie nerwowym, czyli w mózgu i rdzeniu kręgowym. Powodują one zanik połączeń między komórkami nerwowymi. W prawdziwym sensie stan zapalny zwraca się przeciwko izolacji połączeń komórek nerwowych, mieliny. Można to sobie wyobrazić jak kabel. Z powodu zniszczenia izolacji transmisja między komórkami nerwowymi nie może już mieć miejsca.

Za ruchy mięśni odpowiadają tzw. Neurony ruchowe. Zawsze są dwa neurony ruchowe połączone ze sobą. Jeden siedzi w mózgu, a drugi w rdzeniu kręgowym i porusza określony mięsień lub grupę mięśni. Gdy połączenie między pierwszym a drugim neuronem ruchowym jest zakłócone, np. W przebiegu zapalenia w stwardnieniu rozsianym drugi neuron ruchowy nie jest już hamowany przez pierwszy. Prowadzi to do zwiększonego napięcia mięśni. Rozwija się spastyczność.

Aby uzyskać bardziej szczegółowe informacje, przeczytaj również: Osłonka mielinowa

Na jakich mięśniach szczególnie występuje spastyczność?

Zasadniczo spastyczność może mieć wpływ na wszystkie grupy mięśni, jeśli ognisko zapalne znajduje się w odpowiednim miejscu. Dlatego tworzony jest indywidualny obraz dotkniętych grup mięśni. Częściej jednak dochodzi do skurczów mięśni nóg. Dzieje się tak między innymi dlatego, że połączenia nerwowe są tutaj szczególnie długie. Skurcze występują tam często i są w niektórych przypadkach pierwszym objawem stwardnienia rozsianego.

W miarę postępu choroby ramiona są zwykle dotknięte chorobą. Jednak często nie są tak bardzo dotknięci skurczami i osłabieniem mięśni. Spastyczność mięśni tułowia lub szyi jest mniej powszechna. Z reguły jedna połowa ciała jest bardziej dotknięta spastycznością niż druga. Ale także tutaj istnieją silne różnice indywidualne.

Aby uzyskać więcej informacji, zobacz: Stwardnienie rozsiane

Mogą wystąpić następujące dodatkowe objawy

Ruchliwość dotkniętych mięśni jest ograniczona przez spastyczność. U niektórych pacjentów spastyczność występuje dopiero po dłuższej ekspozycji. Wiele osób ma ograniczoną zdolność chodzenia. Spastyczności zwykle towarzyszy osłabienie mięśni. Ponadto może wystąpić bolesne uczucie napięcia lub skurcze mięśni. Skracanie mięśni i ścięgien może występować przez dłuższy czas, co ogranicza ruchomość rąk i nóg. Ponadto z biegiem lat na stawach mogą pojawić się oznaki zużycia, ponieważ spastyczność prowadzi do nieprawidłowego obciążenia stawów.

Sama spastyczność, a także konsekwencje, które pojawiają się z biegiem lat, takie jak uszkodzenie stawów, mogą prowadzić do silnego bólu. Ponadto może wystąpić tak zwany pęcherz spastyczny. Tutaj ogniska zapalne są zlokalizowane w rdzeniu kręgowym w taki sposób, że wpływają na ścieżki dobrowolnej kontroli pęcherza. Może to prowadzić do silnej i pilnej potrzeby oddania moczu, nawet jeśli pęcherz nie jest wystarczająco wypełniony. Może to poważnie wpłynąć na jakość życia. Możliwe są również trudności w odbyciu stosunku płciowego. Ostatecznie spastyczności często towarzyszy szybkie zmęczenie. Mówi się tutaj o zmęczeniu.

Przeczytaj więcej na: Stwardnienie rozsiane

Leczenie spastyczności

Niezastąpionym głównym filarem leczenia jest fizjoterapia i fizjoterapia. Istnieje wiele ćwiczeń, które są stosowane przeciwko spastyczności, a następnie można je wykonać samodzielnie w domu. Między innymi bierne wyprostowanie rąk i nóg jest ważne dla zachowania mobilności i zapobiegania skracaniu mięśni i ścięgien. Jednocześnie rozluźnia mięśnie i poprawia krążenie krwi. Ponadto można trenować postawy zmniejszające napięcie mięśni. W tym celu można również stosować techniki mobilizacji mięśni i terapie zimnem. Oprócz terapii przydatne są również ćwiczenia ruchowe w wodzie czy masaże. Ponadto terapeuci zajęciowi mogą pomóc dotkniętym chorobą organizować ich codzienne życie w możliwie jak najbardziej niezależny sposób, pomimo ich ograniczeń. Orteza, np. orteza kolana ułatwiająca codzienne życie. Dodatkowo można zastosować alternatywne metody leczenia, np. Ćwiczenia akupunktury lub relaksacyjne. Jednak ich skuteczność nie została jeszcze udowodniona naukowo. W rzadkich, bardzo ciężkich przypadkach wskazana jest operacja w celu skorygowania nierówności, wydłużenia ścięgien lub zabezpieczenia stawów.

Przeczytaj więcej o: Fizjoterapia i fizjoterapia

Te leki są używane

Jeśli terapia ruchowa nie wystarczy, aby złagodzić objawy, stosuje się leki. W przypadku spastyczności stosuje się leki zwiotczające mięśnie i leki przeciwpadaczkowe. Mają one na celu rozluźnienie mięśni. Baklofen lub tyzanidyna są często stosowane w postaci tabletek. W ciężkich przypadkach środki zwiotczające mięśnie można podawać bezpośrednio do rdzenia kręgowego przez rurkę. Inną możliwością są neurotoksyny, czyli toksyny nerwowe. Są one wstrzykiwane bezpośrednio do mięśnia za pomocą strzykawki i działają tam przez około 2 miesiące. W ciężkich przypadkach kannabinoidy mogą teraz również leczyć spastyczność.

Przeczytaj więcej na ten temat pod adresem: Terapia stwardnienia rozsianego

Możesz to zrobić sam

Ważne jest, aby ćwiczenia z fizjoterapii były również regularnie wykonywane w domu. Jeśli masz łagodną spastyczność, powinieneś sam być w dobrej kondycji fizycznej. Pomagają w tym ćwiczenia rozciągające i wzmacniające, które możesz wykonać samodzielnie. Wskazane jest omówienie ćwiczeń z fizjoterapeutą, aby można je było prawidłowo i celowo wykonywać. Pomocne jest również aktywne zwracanie uwagi na to, które ćwiczenia lub terapie są dla Ciebie najlepsze indywidualnie. Trening świadomości ciała może tutaj pomóc. Pomocna może być również wymiana z innymi osobami cierpiącymi na tę chorobę, która może przynieść nowe podejście do łagodzenia objawów. Ponadto, jeśli objawy się nasilą, należy zawsze natychmiast skonsultować się z lekarzem, aby uniknąć możliwych późnych skutków.

Taka jest prognoza

Niestety stwardnienie rozsiane nadal nie jest uleczalne i od lat postępuje nieprzerwanie. Wiele osób ze stwardnieniem rozsianym jest zależnych od wózka inwalidzkiego po wielu latach choroby. Jednak dzisiejsze terapie mogą osłabiać intensywność przebiegu SM. Jakość życia osób dotkniętych chorobą wyraźnie wzrosła w ostatnich latach. Dostępnych jest również więcej leków zwalczających zapalenie ośrodkowego układu nerwowego. Dlatego też prognozy uległy znacznej poprawie w ostatnich latach. Jednak przebieg choroby różni się znacznie w zależności od osoby.

Więcej informacji na ten temat można znaleźć pod adresem: Przebieg stwardnienia rozsianego