Ortopedia-Online

Choroba zwyrodnieniowa stawu barkowego

wprowadzenie

Choroba zwyrodnieniowa stawu barkowego (Omarthrosis) jest jedną z chorób barku spowodowanych zużyciem. Artroza barku charakteryzuje się zużyciem chrząstki w głównym stawie barkowym. W przeciwieństwie do choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego i choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego występuje znacznie rzadziej. Powodem tego jest to, że ramię nie jest połączeniem obciążonym. Twoje chrzęstne powierzchnie stawowe nie są poddawane takim samym obciążeniom jak staw kolanowy lub biodrowy.

Jakie są objawy choroby zwyrodnieniowej stawu barkowego?

Objawy choroby zwyrodnieniowej stawu barkowego zwykle rozpoczynają się bólem barku po długotrwałym kontakcie z ramieniem. Ból wynikający ze zmęczenia stawu barkowego nadal rośnie i może również promieniować na resztę ramienia. Ponadto choroba zwyrodnieniowa stawów barku może prowadzić do zwiększonego bólu podczas rozpoczynania ruchu. Są one spowodowane tym, że w przestrzeni stawowej, czyli między kośćmi tworzącymi staw, nie utworzyła się jeszcze wystarczająca ilość mazi stawowej. Płyn maziowy odpowiada za to, że kości delikatnie przesuwają się obok siebie podczas ruchu i nie ocierają się o siebie, a tym samym nie zużywają się. Dostarcza również kościom i chrząstkom składników odżywczych, które są ważne dla ich utrzymania i odbudowy.

Na początku ruchu aktywuje się tworzenie mazi stawowej. Dlatego na początku między kośćmi jest mało mazi stawowej. Jeśli zostały one już uszkodzone przez chorobę zwyrodnieniową stawów, ocieranie się o siebie jest bardzo bolesne i może trwać przez cały czas trwania ruchu, dlatego nazywa się to bólem stałym.
W miarę postępu choroby ból staje się coraz bardziej uporczywy i może również występować w spoczynku oraz w nocy. Ponadto wyraźne zapalenie kości i stawów jest zwykle związane z ograniczoną mobilnością. Przyczyną choroby zwyrodnieniowej stawów jest zużycie, a nie stan zapalny.

Niemniej jednak istniejąca choroba zwyrodnieniowa stawu barkowego może ulec zapaleniu. Nazywa się to aktywowaną chorobą zwyrodnieniową stawów. Oprócz bólu pojawiają się tu objawy takie jak zaczerwienienie, obrzęk i ocieplenie stawu barkowego.

Przeczytaj więcej na ten temat: Objawy choroby zwyrodnieniowej stawu barkowego

Ból

Ból jest najczęstszym objawem choroby zwyrodnieniowej stawu barkowego. Ból jest najbardziej wyraźny na początku i na końcu obciążenia. Mogą wystąpić nie tylko w samym ramieniu, ale także w dolnych obszarach ramienia. Ból jest szczególnie silny podczas ruchów, takich jak rozkładanie ramienia lub obracanie się, ponieważ kości są szczególnie mocno ściśnięte.

Spotkanie ze specjalistą ds. Barku

Chętnie doradzę!

Kim jestem?
Nazywam się Carmen Heinz. Jestem specjalistą ortopedii i chirurgii urazowej w zespole specjalistycznym dr. Gumpert.

Staw barkowy jest jednym z najbardziej skomplikowanych stawów w ludzkim ciele.

Leczenie barku (stożek rotatorów, zespół uderzeniowy, zwapnienie barku (ścięgno wapienne, ścięgno mięśnia dwugłowego itp.) Wymaga zatem dużego doświadczenia.
W sposób zachowawczy leczę wiele chorób barku.
Celem każdej terapii jest leczenie z pełnym wyzdrowieniem bez operacji.
To, która terapia daje najlepsze rezultaty w dłuższej perspektywie, można określić tylko po zapoznaniu się ze wszystkimi informacjami (Badanie, RTG, USG, MRI itp.) podlegać ocenie.

Znajdziesz mnie w:

Lumedis - Twój ortopeda
Kaiserstrasse 14
60311 Frankfurt nad Menem

Bezpośrednio do umówienia się na spotkanie online
Niestety obecnie można umówić się tylko na wizytę u prywatnych ubezpieczycieli zdrowotnych. Mam nadzieję na twoje zrozumienie!
Więcej informacji o mnie można znaleźć w Carmen Heinz.

Ograniczenie ruchu

Ograniczenie ruchu jest objawem zaawansowanej choroby zwyrodnieniowej stawu barkowego. W stawie sąsiadujące powierzchnie kostne otoczone są ochronną warstwą chrząstki. Ta warstwa chrząstki jest coraz bardziej niszczona w chorobie zwyrodnieniowej stawów, co zwiększa nacisk na kość. Powoduje to pogrubienie kości poniżej chrząstki, aby była stabilna. Zwiększone tworzenie kości prowadzi jednak do usztywnienia i ograniczenia ruchomości. Stają się one szczególnie widoczne podczas obracania stawu barkowego i wyciągania ręki na zewnątrz.

Jak leczy się chorobę zwyrodnieniową stawów barku?

Jak to często bywa, terapia choroby zwyrodnieniowej stawu barkowego jest zróżnicowana na konserwatywna i operacyjna. Zasadniczo preferowane są środki konserwatywne niż operacyjne.

Terapia zachowawcza

Konserwatywny (nie działa) Środki nie mogą wyleczyć artrozy barku. Wszystkie powiązane środki lecznicze mają na celu:

ulga w bólu
Utrzymanie i poprawa ruchomości stawów i
Wzmocnienie mięśni

z. Celem jest utrzymanie funkcji stawu barkowego i zminimalizowanie postępu artrozy barku. Opcje terapii obejmują:

Lek przeciwbólowy (Środki przeciwbólowe)
Niesteroidowe leki przeciwreumatyczne (NLPZ) - w szczególności do leczenia bólu faza choroby zapalnej (np. diklofenak, ibuprofen, arcoxia)
Kortyzon - wstrzykiwany do stawu (dostawowo) lub pod sklepienie barku (podbarkowego) dla silnych właściwości przeciwzapalnych
Kwas hialuronowy - Kwasy hialuronowe należą do grupy tzw. Środków chondroprotekcyjnych.
Kwas hialuronowy to naturalny składnik chrząstki, który jest tracony w chorobie zwyrodnieniowej stawów. Wstrzyknięcie kwasu hialuronowego bezpośrednio do stawu uszkodzonego chorobą zwyrodnieniową stawów poprawia jakość pozostałej chrząstki, co korzystnie wpływa na ból i ruchomość.
Fizjoterapia - w celu utrzymania ruchomości stawów i wzmocnienia mięśni (ćwiczenia ruchowe czynne i bierne, stretching, terapia manualna, izometryczna budowa mięśni i wiele więcej)
Fizjoterapie - chłodzenie, obecne zastosowania uśmierzające ból, jonoforeza
Stymulacja rentgenowska

Jakie leki pomagają w leczeniu?

Leki przeciwbólowe mogą pomóc w szczególności w przypadku choroby zwyrodnieniowej stawów barku. Bardzo ważne jest, aby powoli zwiększać dawkę leku i rozpoczynać od lżejszego leku przeciwbólowego. W ten sposób w przypadku nasilenia się bólu masz możliwość zwiększenia dawki i nie wyczerpania dawki maksymalnej na początku terapii.

Ponadto należy unikać stałej terapii bólu ze względu na silne skutki uboczne. W przypadku ostrych objawów rozpoczyna się stosowanie leków, takich jak paracetamol, ibuprofen lub diklofenak.

Te dwa ostatnie mają tę zaletę, że oprócz łagodzenia bólu mają również działanie przeciwzapalne, a tym samym zapobiegają zapaleniu dotkniętego stawu. Diklofenak można również nakładać bezpośrednio na dotknięty obszar w postaci kremu znanego pod nazwą Voltaren®. Wchodzi w odpowiedni obszar i jest tam szczególnie skuteczny. Może to zmniejszyć skutki uboczne w innych częściach ciała. Jeśli te leki przestają wystarczać, stosuje się również silniejsze leki przeciwbólowe, takie jak tramadol, który należy do grupy opiatów.

Terapia operacyjna

Czyszczenie stawu barkowego (Oczyszczanie) w kontekście wycinka stawu barkowego (artroskopia) i ewentualnie jednoczesne usunięcie kaletki naskórka może przynieść jedynie chwilową ulgę.

Złoty standard (zalecana terapia) w leczeniu chirurgicznym ciężkiej choroby zwyrodnieniowej stawu barkowego jest endoprotezoplastyka stawu (proteza barku).
Zużyte części stawowe głowy kości ramiennej i płaskiego barku (Glenoid) zastąpione materiałami sztucznymi. W ostatnich 20-30 latach nastąpił duży postęp w rozwoju protez barku. Nowoczesne protezy barku radzą sobie ze skomplikowaną, indywidualnie zmieniającą się anatomią (budowa) naśladować ramię, dzięki czemu chirurg ma prawie wszystkie możliwości doboru optymalnej protezy dla pacjenta.

Trwałe usztywnienie stawu barkowego (Artrodeza) i zastępcze usunięcie stawu barkowego (Artroplastyka resekcyjna) są zarezerwowane dla szczególnie skomplikowanych przypadków, na przykład po nieudanej endoprotezoplastyce stawu lub infekcji bakteryjnej (bardzo rzadko).

Przeczytaj więcej na ten temat: Chirurgia w chorobie zwyrodnieniowej stawu barkowego

Jakie ćwiczenia mogą pomóc?

Kilka ćwiczeń może pomóc w chorobie zwyrodnieniowej stawu barkowego. Należy zauważyć, że spoina musi być zawsze dobrze przygotowana i rozgrzana przed załadowaniem. Pozwala to na utworzenie wystarczającej ilości mazi stawowej i zapobiega dalszemu zużyciu chrząstki.

Grupy mięśni barków, pleców i ramienia należy obciążać w sposób ukierunkowany i ostrożny, stosując na początku jak najmniejsze i jeśli w ogóle lekkie ciężary.

Na początku pomocne mogą być ćwiczenia, takie jak rozsuwanie terrabanda, okrążanie lub podnoszenie i opuszczanie ramion. Ponadto ćwiczenia można wykonywać w pozycji czworonożnej, w której ręce są na przemian unoszone, a ramię jest obciążone i odciążone.

Dalsze ćwiczenia to na przykład pompki przy ścianie, rozkładanie ramion z bardzo lekkimi ciężarami lub łączenie ramion za plecami, jak zawiązanie fartucha. W przypadku wszystkich ćwiczeń wskazane jest, aby uczyć się ich w obecności fizjoterapeuty lub przeszkolonego trenera fitness, aby nie dopuścić do złej postawy, która może nasilać artrozę barku.

Ponadto należy zauważyć, że przy aktywowanej artrozie barku, czyli istniejącym zapaleniu objawiającym się zaczerwienieniem, obrzękiem i rozgrzewaniem, żadne ćwiczenia nie mogą być wykonywane. Staw powinien być unieruchomiony, schłodzony i uniesiony.

Jakie sporty są dobre w chorobie zwyrodnieniowej stawu barkowego?

W przypadku choroby zwyrodnieniowej stawu barkowego szczególnie odpowiednie są sporty wymagające powolnych, ukierunkowanych ruchów stawu i budujące mięśnie barku. Obejmuje to na przykład trening fitness ze sprzętem lub bez.

Można również polecić nordic walking z kijami, ponieważ ramiona są tu specjalnie i starannie używane. Ogólnie rzecz biorąc, inne sporty wytrzymałościowe są również dobre w przypadku choroby zwyrodnieniowej stawów barku. Stosowane regularnie prowadzą do utraty wagi, co odciąża wszystkie stawy, a tym samym pozytywnie wpływa na artrozę barku. Pływanie jest również sportem godnym polecenia, ponieważ jest bardzo łagodne dla stawów.

Jaki stopień niepełnosprawności występuje z powodu choroby zwyrodnieniowej stawów barku?

W przypadku choroby zwyrodnieniowej stawu barkowego stopień niepełnosprawności zależy od stopnia ograniczenia ruchomości i sztywności. Istotna jest również mobilność obręczy barkowej. Jeśli ramię można podnieść tylko o 120 stopni, a możliwość obracania się i rozprzestrzeniania jest ograniczona, stopień GdB / MdE wynosi 10. W przypadku poważnych ograniczeń stopień GdB / MdE może wynosić do 50.

Przyczyna i rozwój artrozy barku

Znanymi przyczynami artrozy barku są mechaniczne przeciążenia, uszkodzenie stożka rotatorów (pochewki mięśniowo-ścięgniste, które poruszają się i stabilizują staw barkowy), stany pooperacyjne, stany zapalne i wypadki. U większości pacjentów cierpiących na chorobę zwyrodnieniową stawów barku przyczyna pozostaje niejasna. W takich przypadkach mówi się o pierwotnej artrozie barku lub pierwotnej omartrozie.
Dolegliwości są raczej nietypowe i objawiają się bólem barku i ograniczeniem ruchu barku. Diagnozę przeprowadza się na podstawie prześwietlenia barku. Można rozważać zarówno leczenie zachowawcze, jak i operacyjne (proteza barku)

Uszkodzenie stożka rotatorów jako przyczyny artrozy barku

Mankiet rotatorów opisuje kilka obejmujących barki mięśni i ścięgien, które poruszają stawem barkowym i utrzymują go w optymalnej pozycji dla funkcjonowania stawu. Wady stożka rotatorów prowadzą do zaburzenia równowagi mięśniowej i utraty równowagi stabilizującej. Mięsień nadgrzebieniowy pod dachem barku jest najczęściej dotknięty urazami, z których większość jest spowodowana zwyrodnieniem (nosić) są spowodowane, rzadziej przypadkiem.

Jeśli ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego jest zerwane jako przyczyna artrozy barku, mechanika stawu barkowego jest poważnie zaburzona. W skrajnym przypadku całkowitego zerwania głowa kości ramiennej opuszcza swoje pierwotne położenie w stawie i unosi się pod sklepieniem barku. Prowadzi to do nieprawidłowego obciążenia chrząstki stawu barkowego, co prowadzi do zwiększonego zużycia chrząstki i ostatecznie do artrozy stawu barkowego. Końcowy etap tego rozwoju określa termin artropatia wada, w której głowa kości ramiennej styka się z dachem barku (Acromion) nadchodzi.
Szczyt częstotliwości urazów stożka rotatorów związanych ze zużyciem występuje w 4. i 5. dekadzie życia.

Operacje na stawie barkowym jako przyczyna artrozy barku

Operacje na ramieniu mogą powodować artrozę barku, jeśli równowaga barku jest zaburzona. Najważniejszym przykładem są tutaj operacje stabilizacji przedniego ramienia po zwichnięciu stawu barkowego (zwichnięciu barku). Najczęściej konieczne ponowne zamocowanie wargi stawowej (Labrum) i ponad wszystko Marszczenie przedniej torebki stawu barkowego może prowadzić do wypychania głowy kości ramiennej do tyłu, jeśli torebka stawu barkowego jest zbyt krótka. Podobnie jak w poprzednim przykładzie występuje zaburzenie mechaniki stawu barkowego. W tym przypadku chrząstka panewki jest przeciążona (Glenoid) w tylnej części barku.

Wypadki jako przyczyny choroby zwyrodnieniowej stawu barkowego

Urazy łopatki tworzącej staw (na przykład Złamania zwichnięcia stawu kolanowego ze zwichnięciami barku) lub głowa kości ramiennej może prowadzić do nieregularności powierzchni chrząstki lub nieprawidłowego ustawienia stawów. W obu przypadkach następuje zwiększone zużycie chrząstki, które stopniowo przekształca się w chorobę zwyrodnieniową stawu barkowego.

Zapalenie jako przyczyna choroby zwyrodnieniowej stawu barkowego

Bakteryjne zapalenie barku występuje rzadko i jest spowodowane rozprzestrzenianiem się zarazków w krwiobiegu (bardzo rzadkie) lub spowodowane działaniami medycznymi (jatrogennymi), np. po operacjach lub zastrzykach. Staw barkowy może szybko zostać poważnie uszkodzony przez same bakterie i wytwarzane przez nie substancje uszkadzające chrząstkę.

Najczęstszą postacią niebakteryjnego zapalenia stawu barkowego jest przewlekłe zapalenie wielostawowe („reumatyzm stawów”). Błona maziowa z przewlekłym stanem zapalnym namnaża się do chrząstki stawowej i stopniowo ją niszczy.

Rzadka śmierć głowy kości ramiennej z powodu utraty dopływu krwi do kości prowadzi również do artrozy barku, gdy zapada się część głowy kości ramiennej zawierająca chrząstkę.

Diagnoza choroby zwyrodnieniowej stawu barkowego

Aby zdiagnozować chorobę zwyrodnieniową stawów barku (Omarthrosis) potrzebujesz zdjęć rentgenowskich w 2 płaszczyznach (a.-p. i osiowej). Ze względów anatomicznych droga wiązki lampy rentgenowskiej musi być skierowana pod kątem 30 ° na zewnątrz, aby trafiła w szczelinę stawu barkowego. Jest to ważne, aby móc rozpoznać zwężenie przestrzeni stawowej w początkowej fazie jako stosunkowo wczesny objaw choroby zwyrodnieniowej stawów. Wcześniej niż na obrazie AP (widok barku od przodu), początkowe zwężenie szpary stawowej można zobaczyć na obrazie osiowym (widok barku z góry z ręką uniesioną w bok).

W zaawansowanych przypadkach uwidaczniają się typowe zmiany radiologiczne choroby zwyrodnieniowej stawów (zużycie stawów), które nie różnią się od innych stawów (np. Choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego, choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego).

Na powierzchniach stawowych głowy kości ramiennej i części stawu barkowego występuje zwiększona liczba białych plam (skleroterapia podchrzęstna) jako wskazanie przeciążenia kości w tym obszarze, ponieważ bufor chrząstki nie jest już wystarczająco dostępny.

Kościane załączniki następują później (Osteofity) na głowie kości ramiennej i panewce barkowej (panewek). W końcowym etapie deformacja (odkształcenie) głowy kości ramiennej, która traci swoją kulistą strukturę. W pewnym momencie nie można już ograniczać przestrzeni stawowej w przypadku całkowitej utraty chrząstki. Jeśli jednocześnie dojdzie do poważnego uszkodzenia stożka rotatorów, głowa kości ramiennej może przesunąć się w górę pod dach barku (Wada artropatii), co dobrze widać na zdjęciu rentgenowskim (ekscentryczna omartroza).

Z USG (Sonografia) barku, nie można zdiagnozować artrozy barku. Sonografia jest ważna w odwzorowaniu tkanek miękkich (mięśni, ścięgien, więzadeł). Ma szczególne znaczenie jako wiarygodne narzędzie diagnostyczne do wykrywania uszkodzeń stożka rotatorów (zerwania stożka rotatorów). Rozpoznanie ich ma decydujące znaczenie dla dalszego projektowania terapii.

Oprócz choroby zwyrodnieniowej stawu barkowego zwykle dochodzi do dalszych uszkodzeń struktur barku, zwłaszcza stożka rotatorów. W tym celu sprawdziła się diagnostyka za pomocą MRI stawu barkowego. Przy planowaniu protezy barkowej ważniejsza jest TK stawu barkowego.

Możesz dowiedzieć się więcej w naszym temacie: Skan MRI stawu barkowego

częstotliwość

Choroby barku spowodowane zużyciem są powszechne. Choroby mięśni i ścięgien stawu barkowego (dach barku) są częstsze niż artroza barku. Na szczególną uwagę zasługują choroby zerwania stożka rotatorów, zwapnienia barku (tendinosis calcarea) oraz zespół impingement. Badania wykazały, że częstotliwość (rozpowszechnienie) dolegliwości związanych z barkiem może wynosić 8% i więcej. Zmiany w głównym stawie barkowym (stawie ramienno-ramiennym) spowodowane zużyciem występują u około 30% osób.

Anatomia barku

Staw barkowy (Staw Glenohumeral) staje się z głowy kości ramiennej (Głowa kości ramiennej) i nasadki barkowej (Glenoid) łopatki (Łopatka) wykształcony. Głowa kości ramiennej ma powierzchnię stawową 6 razy większą niż odpowiadająca jej powierzchnia panewki stawowej.

Ogromny zakres ruchu stawu barkowego, który można w ten sposób osiągnąć, jest możliwy tylko dzięki prowadzeniu małego stawu kostnego. W większości innych stawów prowadzenie kości jest znacznie silniejsze (np. Staw biodrowy). Ten brak stabilności jest kompensowany przez złożony układ mięśni, ścięgien i więzadeł. Precyzyjne współdziałanie i delikatna równowaga zaangażowanych mięśni (zwłaszcza stożka rotatorów) zapewniają prawidłowy kontakt głowy kości ramiennej z gniazdem stawu barkowego w każdej pozycji ramienia.