Indukcja znieczulenia

definicja

Przez indukcję znieczulenia rozumie się procesy, które służą przygotowaniu pacjenta do znieczulenia, czyli sztucznie wywołanego stanu utraty przytomności i bezbolesności. Te przygotowania są przeprowadzane według ustalonego schematu.Po wprowadzeniu znieczulenia następuje kontynuacja znieczulenia, podczas której ten stan utraty przytomności utrzymuje się do czasu zakończenia operacji i wybudzenia pacjenta ze znieczulenia.

wymagania

Ważnym warunkiem bezproblemowego wprowadzenia znieczulenia jest konsultacja z anestezjologiem (tzw Anestezjolodzy), co zwykle ma miejsce dzień przed operacją. Tutaj z jednej strony pacjent jest informowany o samym znieczuleniu i możliwych skutkach ubocznych znieczulenia.

Z drugiej strony anestezjolog otrzymuje ważne informacje o wszelkich przebytych chorobach pacjenta, które mogłyby odgrywać rolę w indukcji znieczulenia. Należą do nich na przykład choroby serca i płuc. Ważnym elementem dyskusji edukacyjnej jest również kwestia regularnego zażywania tabletek oraz alergii (zwłaszcza alergii na leki).

Zwykle od pacjenta pobiera się również krew w celu sprawdzenia różnych parametrów krwi, np. Krzepnięcia, przed operacją. Odbędzie się również badanie fizykalne pacjenta. W ramach badania przedmiotowego określa się na przykład wzrost, wagę, ciśnienie krwi i puls pacjenta. Ponadto monitorowane jest serce i płuca, a jama ustna jest badana w celu wcześniejszego określenia potencjalnych problemów z wentylacją.

Pod koniec rozmowy anestezjolog może przepisać tabletkę nasenną, aby zapewnić pacjentowi cichą i relaksującą noc. Pigułkę nasenną można również podać rano w dniu operacji, aby uspokoić pacjenta. Te tabletki nasenne to najczęściej tzw Benzodiazepiny. Często używanymi przedstawicielami tej grupy są Midazolam i Lorazepam.

Przeczytaj więcej na ten temat: Strach przed znieczuleniem / znieczuleniem ogólnym

Procedura wprowadzenia znieczulenia

Dalszy przebieg indukcji znieczulenia odbywa się według ustalonego harmonogramu w dniu operacji na sali obok sali operacyjnej. Najpierw sprawdza się działanie sprzętu używanego do wywołania znieczulenia. Zwykle wykonuje to pielęgniarka przeszkolona w anestezjologii.

Następnie pielęgniarka pyta o imię i nazwisko pacjenta oraz datę urodzenia. Służy to sprawdzeniu, czy pacjent jest właściwą osobą i czy np. Nie można pomieszać plików. Oprócz danych osobowych pielęgniarka pyta również, kiedy pacjent ostatnio coś jadł.

Ważne jest, aby pacjent był na czczo, aby zapobiec przedostaniu się treści żołądkowej do płuc podczas indukcji lub operacji. Dlatego dokładna kontrola dokumentów i przesłuchanie pacjenta są niezbędne do skutecznego wprowadzenia znieczulenia.

Obserwacja parametrów życiowych

Następnie na ramieniu pacjenta zakładany jest mankiet do pomiaru ciśnienia krwi, który mierzy ciśnienie krwi pacjenta, zakładane są elektrody EKG, które reprezentują akcję serca pacjenta, podłączany jest pulsometr do monitorowania pulsu pacjenta i używane jest urządzenie, który mierzy nasycenie krwi tlenem, przypięty do palca.

Urządzenia są podłączone do monitora. Wszystkie te wartości (ciśnienie krwi, czynność serca, tętno i wysycenie krwi tlenem) określane są łącznie jako tzw. Wartości życiowe i mogą być stale obserwowane na monitorze podczas operacji.

Zapewnij dostęp do układu żylnego

Ponadto nakłuwa się żyłę (najczęściej na przedramieniu) w celu ustalenia stałego dostępu do układu żylnego pacjenta. Przez ten dostęp można podawać pacjentowi leki i płyny podczas wprowadzania do znieczulenia oraz w trakcie operacji.

W zależności od czasu trwania operacji umieszcza się jeden lub więcej z tych dostępów żylnych. Na koniec każdy pacjent otrzymuje do picia płyn, który neutralizuje kwas żołądkowy. To jest tzw Cytrynian trisodowy (TNC).

Ten artykuł może Cię również zainteresować: Etapy znieczulenia

Wstępne natlenianie

Teraz pokój jest zaciemniony, drzwi zamknięte i rozpoczyna się właściwa indukcja znieczulenia. Pierwszym krokiem do wprowadzenia znieczulenia jest tzw. Preoksygenacja. Na nos i usta pacjenta nakładana jest maska, przez którą przez kilka minut wdycha czysty tlen. Jest to ważne, ponieważ płuca pacjenta nie wypełniają się tlenem przez krótki czas na początku znieczulenia.

Możesz być także zainteresowany tym tematem: Znieczulenie intubacyjne

Podanie leku przeciwbólowego

Teraz pacjent otrzymuje pierwszy lek od anestezjologa przez dostęp żylny. To silny środek przeciwbólowy zwany opioidem. Najczęściej używanymi przedstawicielami są fentanyl i Sufentanylktóre różnią się jedynie początkiem działania i czasem trwania działania. Lek przeciwbólowy może już powodować lekką senność lub senność. W niektórych przypadkach lek powoduje również chęć kaszlu.

Podanie środka znieczulającego

Następnie wstrzykuje się właściwy środek znieczulający, co prowadzi do znieczulenia, czyli utraty przytomności. W tym celu często stosuje się propofol. Teraz pacjent nie jest już w stanie samodzielnie oddychać, a oddychanie przejmuje anestezjolog.
W tym celu, podobnie jak w przypadku preoksygenacji, na usta i nos nakładana jest maska. Jest to połączone z workiem ciśnieniowym, przez który powietrze jest pompowane do płuc.

Podawanie środków zwiotczających mięśnie

Jeśli nie ma problemów z tak zwaną wentylacją workową, podaje się trzeci lek, który służy wyłączeniu funkcji mięśni. Leki, które zapobiegają skurczom mięśni podczas operacji, nazywane są środkami zwiotczającymi mięśnie.

Nazywani są często używani przedstawiciele tej grupy Atakurium i Rocuronium. Podobnie jak w przypadku środków przeciwbólowych, te dwa leki również różnią się początkiem działania i czasem działania, więc w zależności od rodzaju i czasu trwania operacji decydujesz, która z substancji jest bardziej odpowiednia.

Środki zwiotczające mięśnie, zapobiegając napięciu mięśni, ułatwiają z jednej strony intubację, która ma miejsce w następnym kroku, az drugiej samą operację, podczas której pacjent musi oczywiście nadal być wentylowany.

Dostępne są dwie główne metody: wentylacja za pomocą maski krtaniowej lub wentylacja za pomocą rurki. Maska krtaniowa składa się z plastikowej rurki i nadmuchiwanego gumowego pierścienia, który umieszcza się wokół wejścia do tchawicy. Rurka to plastikowa rurka, którą wkłada się do tchawicy. Ten proces nazywa się intubacją.

Maska krtaniowa jest łatwiejsza w użyciu, a także delikatniejsza dla gardła, z drugiej strony rurka zapewnia bardziej niezawodną ochronę przed przedostawaniem się treści żołądkowej do płuc. To, która z tych dwóch metod jest stosowana do wentylacji pacjenta, zależy między innymi od rodzaju zabiegu i czasu trwania operacji.

Przeczytaj więcej na ten temat pod adresem: Rodzaje znieczuleń - jakie są?

Kontynuacja znieczulenia

Po udanej wentylacji pacjenta za pomocą maski krtaniowej lub intubacji, wprowadzanie znieczulenia jest zakończone i znieczulenie jest kontynuowane, przy czym stan nieprzytomny i bezbolesny (znieczulenie) musi być utrzymywany podczas operacji.

W sytuacjach nagłych indukcja znieczulenia może oczywiście odbiegać od powyższego schematu, na przykład anestezjolog może wtedy zrezygnować z wyjaśnienia, a czasami do wywołania znieczulenia stosuje się inne leki, a mianowicie te o szybszym początku działania.

Podobnie jak początek znieczulenia, jest też koniec lub okres przejściowy, w którym pacjent powoli się budzi. Ten proces ma swoją własną sekwencję i został szczegółowo opisany w naszym następnym artykule: Przeniesienie znieczulenia - procedura, czas trwania i zagrożenia

Jakie leki są używane?

Znieczulenie ogólne składa się z trzech grup leków. Pierwsza grupa to środki znieczulające, które mają wyłączać świadomość. Należą do nich na przykład Propofol lub jakieś gazy. Druga grupa to leki przeciwbólowe. W większości przypadków są to środki odurzające, takie jak fentanyl.

Ostatnia grupa to środki zwiotczające mięśnie. Są one niezbędne, aby wentylacja nie musiała działać na mięśnie. to są Sukcynylocholina lub Rocuronium. Dokładny dobór leków dostosowywany jest indywidualnie do pacjenta.

W jakiej kolejności podaje się leki?

W większości indukcji znieczulenia świadomość zaczyna się od propofolu lub gazu znieczulającego. Oznacza to, że dana osoba nie jest świadoma wprowadzenia znieczulenia w największym możliwym stopniu.

Następnie zwykle podaje się lek przeciwbólowy, a następnie lek rozluźniający mięśnie. Gdy tylko mięśnie się rozluźnią, należy rozpocząć wentylację. Szczególnie niespokojnym pacjentom lub dzieciom podaje się wcześniej na oddziale kojące leki, tak że prawie nie zdają sobie sprawy z faktycznej inicjacji.

Cechy szczególne dziecka

„Dzieci nie są małymi dorosłymi”, jedno z najbardziej znanych wyrażeń pediatrycznych. Dzieci zwykle otrzymują środek uspokajający, zanim jeszcze wejdą na salę operacyjną, aby złagodzić strach. Lek należy bardzo precyzyjnie dostosować do dziecka, ponieważ metabolizm przebiega inaczej, a dzieci są bardzo lekkie.

Dzieci potrzebują również mniejszych narzędzi do wentylacji, które muszą mieć odpowiednie i przylegające rozmiary.

W ratownictwie

Wprowadzenie znieczulenia w służbie ratowniczej, czyli w salonie, na ulicy lub co najwyżej w karetce, zawsze wiąże się ze znacznie zwiększonym ryzykiem. Pacjent jest całkowicie nieznany zespołowi. Nie można ocenić historii choroby ani alergii.

Ponadto osoba zainteresowana zwykle nie będzie trzeźwa, co może znacznie zagrozić sytuacji wentylacyjnej. Znieczulenie awaryjne wykonuje się tylko wtedy, gdy nie ma alternatywy. Preferowana jest silna terapia przeciwbólowa i uspokajająca oraz szybki transport do najbliższej przychodni.