Problemy-The-Learning

Faza buntu

Jaka jest faza buntu?

Faza buntownicza to pewien etap rozwoju dziecka, który dzieci przechodzą z różną intensywnością od drugiego roku życia. W rzadkich przypadkach faza buntu nie występuje z powodu okoliczności społecznych.

W fazie nieposłuszeństwa zmienia się zachowanie dziecka, sprawdza, jak daleko może się posunąć z własną wolą, testowany jest jego zakres działania, a dziecko reaguje na opór.

Wzywa się odpowiedź na opór Buntownicza reakcja opisane i może się przedostać głośne krzyki i płacz Wyraź, że niektóre dzieci biją się i trudno je uspokoić.

Jako rodzic, co mogę zrobić przeciwko fazie buntu?

Faza nieposłuszeństwa jest bardzo ważna dla rozwoju osobowości, rozwoju emocjonalnego i kształtowania ego u dziecka. Z tego powodu Rodzice prawidłowo reagują na napady złości dziecidostać ten dać odpowiednie ramy i nie prowokować nowych buntowniczych reakcji w niekontrolowany sposóbale znaleźć wyjście z tej fazy.

Rodzice powinni pozwolić swojemu dziecku na wypróbowanie tego, jeśli sytuacja na to pozwala, aby dziecko mogło wzmocnić swoją pewność siebie i zyskać własne doświadczenie. Daje to dziecku możliwość samodzielnej nauki i nie zawsze spotyka się z „nie” ze strony rodziców, gdy chcą czegoś spróbować. Dotyczy to tylko sytuacji całkowicie nieszkodliwych dla dziecka i rzeczy mało wartościowych dla rodziców - jeśli tak nie jest, rodzice powinni dać dziecku jednoznaczne „nie”.

Kiedy dziecko ma już swoje ograniczenia, ważne jest, aby nie poddawać się jego woli, nawet jeśli staje się głośne i wpada w złość. Dzieci potrzebują jasnych granic i zasad, których trzeba przestrzegać, w przeciwnym razie dziecko szybko nauczy się, jakie zachowanie musi się wykazać, aby z własną wolą dogadać się z rodzicami.

Dla dziecka musi być bardzo jasne, jakich zasad ma przestrzegać, które nie tylko powinny zawsze obowiązywać, ale ich przestrzegania należy wymagać jednakowo od wszystkich opiekunów. Wielu rodziców bardzo dobrze zna swoje dzieci i wie, kiedy dzieci często reagują na sprzeciw. Wskazane jest unikanie lub rozładowywanie sytuacji, które wywołują gwałtowne reakcje u dziecka, aby chronić siebie i dziecko, ponieważ takie skrajnie buntownicze reakcje często mogą być wywołane przez strach u dziecka. Samo dziecko jest nie potrafię nazwać strachudlatego zachęca się rodziców do uważnego obserwowania zachowania dzieci.

W przypadku silnego napadu złości bardzo ważne jest, aby rodzice sami zachowali spokój. Obejmuje to również je nie daj się ponieść złości dziecka i sam zacznij krzyczeć, besztać lub karać dziecko. Rodzice mają za zadanie dawać przykład i wyjaśniać dziecku po napadzie, że pewne stwierdzenia są tabu.

Aby zachować spokój w takiej sytuacji buntu, trzeba Weź głęboki oddech, nie bierz reakcji dziecka do siebie i traktuj je z empatią. Często pomaga, gdy masz dziecko bierze w ramiona, gdy część napięcia znika, a dziecko się uspokaja. Ponadto możesz odwrócić uwagę dziecka po napadzie lub zanim na ślepo wpadnie w napad, na przykład własnym Ulubiona przytulanka lub jeden kolejna ekscytująca sytuacjato sprawia, że dziecko zapomina o prawdziwym problemie. Takie asy w rękawie, które najprawdopodobniej uspokoją dziecko, są szczególnie polecane, gdy wychodzisz z dzieckiem w miejscach publicznych i nie chcesz zwracać na siebie uwagi.

Cechy szczególne fazy buntowniczej u dziecka

Z reguły mówi się o prawdziwej buntowniczej fazie tylko u dzieci od drugiego roku życia, ale zachowaniu podobnym do tego niekontrolowany krzykmożna zaobserwować nawet u niemowląt. W pierwszym roku życia dzieci wykorzystują wypowiedzi słowne, aby zwrócić uwagę na swoje potrzeby, które muszą zaspokoić rodzice.

W związku z tym płaczące dziecko nie jest reakcją wyzywającą, która jest sprzeczna z zakazem rodzicówale o podnoszeniu świadomości potrzeb, które należy zaspokoić, aby przetrwać.

W przeciwieństwie do starszego dziecka przeżywającego prawdziwy napad złości, rodzice powinni jak najszybciej reagować na zachowanie dziecka. Szybka reakcja na zachowanie dziecka sprzyja budowaniu więzi rodzic - dziecko i wzmacnia podstawowe zaufanie dziecka.

Dopiero pod koniec pierwszego roku życia dzieci dowiadują się, że ich zachowanie może wpływać na aktywność dorosłych. Niemowlęta mogą teraz wykorzystywać swoje krzyki w bardziej ukierunkowany sposób, aby wyrazić swoje podstawowe potrzeby i zachęcić je do karmienia piersią.

Ponadto wyrażane są również pierwsze krzyki wyrażające złość dziecka. Na przykład, jeśli zabierzesz dziecku zabawkę lub coś, zaczną płakać, ponieważ sytuacja zmieniła się wbrew ich woli. To Płacz wyraża bezradność dzieci. W związku z tym reakcja ta jest opisywana raczej jako gniew niż opór.

Cechy szczególne fazy nieposłuszeństwa w wieku 2 lat

W wieku dwóch lat dzieci zaczynają rozwijać własną wolę. Jeśli nie zgadza się z opinią rodziców, może to doprowadzić do napadu złości. Wcześniej przetrwanie dziecka było zapewnione poprzez opiekę, pożywienie i ochronę rodziców bez konieczności przeprowadzania przez dziecko własnej głowy.

W wieku dwóch lat osiągnęła etap rozwoju, w którym ma własne pomysły i chce je wyegzekwować wobec rodziców. Dziecko po raz pierwszy zaczyna wyznaczać sobie granice i praktykować, co to znaczy mieć własną wolę.

W wieku dwóch lat dzieci mają własne pomysły i przemyślenia, których nie potrafią jeszcze poprawnie przetłumaczyć na język zawsze zrozumiały dla dorosłych. Dziecko wiele rozumie ze swojego otoczenia, ale nie jest jeszcze w stanie odpowiednio wyrazić siebie werbalnie. W tym wieku napady złości mogą rozwinąć się bardzo szybko, ponieważ dziecko daje się zauważyć za pomocą krzyku, płaczu, kopania lub uderzania pięściami w powietrzu. Przeważnie są to wybuchy złości i złości, które pojawiają się nagle i intensywnie, ale przemijają tak szybko, jak się pojawiły.

Cechy szczególne fazy buntu w wieku 3 lat

W wieku trzech lat dziecko z jednej strony chce być bardziej samodzielne i wiele stara się zrobić samodzielnie, z drugiej zaś tęskni za rodzicielską opieką, miłością i bezpieczeństwem.

Dążąc do autonomii, dzieci stopniowo odkrywają swoje życzenia i upodobania, dlatego rodzicom bardzo trudno jest przewidzieć życzenia dzieci. Dziecko odkrywa własną wolę, a to nieuchronnie prowadzi do tego, że chce rzeczy lub rzeczy, które zabronione przez rodziców są lub czego dziecko nie jest w stanie.

Z tego powodu gwałtowne napady złości i wybuchy złości mogą pojawić się bez przeczucia rodziców. Może się zdarzyć, że małe rzeczy, które są zabronione dziecku, wywołują w nim silne reakcje. W tym wieku takie łzy gniewu i złości wynikają z frustracji z tego powodu Dziecko chce osiągnąć coś, do czego często nie jest jeszcze zdolne w tym wieku.

Ta faza, w której dzieci chcą wszystko zrobić samodzielnie i jeszcze nie wszystko im się udaje, jest bardzo ważna dla rozwoju, ponieważ po raz pierwszy dzieci poruszają się niezależnie od rodziców. W tej nowej fazie życia dzieci chcą samodzielnie poznawać otoczenie, co wiąże się ze zwiększoną aktywnością fizyczną.

Cechy szczególne fazy buntu w wieku 4 lat

W wieku czterech lat, w zależności od dziecka, nadal mogą pojawić się buntownicze reakcje z fazy trzylatków. To jest bardzo indywidualne dla każdego dziecka, kiedy przechodzą przez poszczególne fazy i jak długo one trwają. Dzieci w wieku czterech lat mogą chodzić i mówić, co różni się od dzieci wymagających całodobowej opieki.

Dzieci osiągnęły już pewien stopień niezależności i chcą go stopniowo zwiększać. W ten sposób jednak napotykają ograniczenia, które z jednej strony wyznaczają rodzice i dziecko nauczać lub o tym do ochrony przed niebezpieczeństwemZ drugiej strony te ograniczenia istnieją z powodu fizycznie niepełnego rozwoju. U niektórych dzieci te ograniczenia mogą nadal wywoływać reakcje, takie jak opór lub złość w czwartym roku życia. Zwykle jednak napady złości i buntownicze reakcje znacznie zmniejszają się od czwartego roku życia, ponieważ umiejętności językowe i możliwości działania dzieci znacznie się poprawiają.

Cechy szczególne fazy nieposłuszeństwa w wieku 5 lat

Z reguły dzieci w piątym roku życia nie mają prawie żadnych napadów złości ani skrajnie niekontrolowanych wybuchów złości. Dziecko jest rozwinięte językowo i emocjonalnie do tego stopnia, że może przestrzegać zasad i niektórych z nich Rozumiesz i widzę.

Jeśli dzieci nie doświadczają ograniczeń ze strony rodziców, może to jednak prowadzić do tego, że dzieci będą nadal doświadczać buntowniczych reakcji i wybuchów złości.

Nauczyli się, że dzięki takiemu zachowaniu osiągają pożądany efekt u swoich rodziców i wykorzystują to. Takie wybuchy lub ataki nie mają związku z frustracją, jak w dzieciństwie, ale stają się świadomy i celowy używane na ich własne życzenie. Dzieci są tak silne w stosunku do swoich rodziców i dlatego często osiągają swoją wolę, tak że napady złości nie zmniejszają się wraz z wiekiem, ale są utrzymywane.

Cechy szczególne fazy buntu w wieku 6 lat

Faza buntu w wieku 6 lat jest podobna do tej w wieku pięciu lat. Zwykle przy prawidłowym i konsekwentnym wychowaniu dziecko musiałoby zrezygnować ze swoich napadów złości, ponieważ jest teraz tak zaawansowane w rozwoju, że może werbalnie wyrazić, czego chce, a zdolności motoryczne są tak zaawansowane, że osiągają wiele z tego, czego chcą zaplanował.

Jeśli jednak napady złości nadal będą występować, możliwe, że dziecko nauczyło się, że dzięki takim zachowaniom dostaje od rodziców to, czego chce, lub zachowuje się w ten sposób z braku poczucia bezpieczeństwa i nadmiernych wymagań.

Takie przeciążenie lub strach może być w Połączenie z wejściem do szkoły i ten z nim nowa sytuacja życiowa w towarzystwie. Jeśli dzieci wcześniej miały niewielki kontakt z rówieśnikami, to również mogą zostać przytłoczone przez klasę szkolną, ponieważ ich rówieśnicy zachowują się wobec dziecka inaczej niż dorośli i dziecko musi się tego nauczyć po raz pierwszy.

Może Cię również zainteresować: Pedagogiczne przejście z przedszkola do szkoły podstawowej

Ponadto może się zdarzyć, że dziecko jeśli nie zostało wcześniej ustawione przez rodziców, teraz w szkole po raz pierwszy doświadcza ograniczeń i zasad, których musi przestrzegać. Na początku może to prowadzić do ataków buntu lub gniewu, ale nie trwają one długo, jeśli wychowawca zachowuje się konsekwentnie.

przeczytaj także: Wskazówki dotyczące rozpoczynania szkoły

Jak długo trwają okresy buntu i kiedy się kończą?

Fazy nieposłuszeństwa nie tylko rozpoczynają się w innym momencie dla każdego dziecka, ale także kończą się inaczej. Zależy to z jednej strony od indywidualnego charakteru i indywidualny rozwój dziecka razem, az drugiej strony jest to zależy również od zachowania rodziców.

Może nawet prowadzić do odmiennych zachowań rodzeństwa w rodzinie, ponieważ rodzeństwo też jest zupełnie inne, a rodzice np. Inaczej zachowują się z drugim dzieckiem niż z pierworodnym. Jeśli rodzice zareagują na swoje dziecko w fazie buntowniczej i ustalą dla niego jasne granice i ustalą zasady, których wszyscy wychowawcy konsekwentnie przestrzegają, dla wielu dzieci faza buntu szybko się kończy.

Dzieci uczą się, że napady złości i wybuchy złości nie pomagają im osiągnąć zamierzonego celu. W związku z tym bardzo szybko zaprzestają tego uciążliwego zachowania. Szczególnie ważne jest, aby rodzice w żadnym wypadku nie okazali dziecku woli w takim zachowaniu, w przeciwnym razie będzie ono o tym pamiętać i działać ponownie, aby dostać to, czego chce. Ponadto korzystne jest zapewnienie dziecku przestrzeni do wypróbowywania różnych rzeczy w określonych granicach, aby mogło tam żyć i nie musieć mieć napadów. U większości dzieci faza buntu kończy się w wieku czterech lat i życie rodzinne znów jest spokojne.